Een Grassroots Beweging Financiert Zichzelf
Nederland kent een lange traditie van prides, evenementen waarin mensen hun identiteit vieren en zichtbaar maken. Maar het blijft onverklaarbaar waarom deze evenementen jaarlijks met belastinggeld worden gefinancierd, terwijl er binnen de gemeenschap zelf al voldoende middelen zijn om dergelijke projecten te ondersteunen. Bovendien lijkt het erop dat deze subsidies vaak eerder leiden tot polarisatie dan tot acceptatie in de samenleving.
Een recent voorbeeld is Queer Amsterdam, dat in 2023 en 2024 bijna een miljoen euro aan subsidie ontving. Dit bedrag werd toegekend ondanks organisatorische chaos, amateurisme en schending van subsidievoorwaarden. De gemeente Amsterdam moest meerdere uitzonderingen maken om dit mogelijk te maken, en zelfs dan verliep de uitvoering verre van vlekkeloos. Evenementen waren slecht bezocht, begonnen te laat en boden weinig verbinding met het publiek.
Polarisatie door Prides
Het probleem gaat echter verder dan alleen de inefficiënte besteding van belastinggeld. Door dergelijke evenementen en initiatieven vanuit de overheid te subsidiëren, wordt het idee versterkt dat de LHBTI+ gemeenschap een aparte groep is die buiten de rest van de samenleving staat. Denk aan ‘safe spaces’, eigen vrije dagen en speciale ruimtes op scholen. Hoewel dit wordt gepresenteerd als een vorm van bescherming of inclusie, heeft het juist een averechts effect. Door jezelf apart te zetten, loop je het risico als iets exotisch en bijzonders gezien te worden – en dat is niet altijd positief.
Echte acceptatie ontstaat niet door jezelf af te zonderen of op een voetstuk te plaatsen, maar door op een natuurlijke manier deel uit te maken van de samenleving. Wanneer evenementen zoals prides (bijna) volledig afhankelijk zijn van overheidsgeld, wordt dit principe ondermijnd. Als prides werkelijk grassroots-bewegingen zijn, zouden ze hun financiering vanuit de eigen gemeenschap moeten kunnen regelen. Dit zou niet alleen laten zien hoe breed gedragen een project is, maar ook meer verantwoordelijkheid leggen bij de organisatoren om kwaliteit te leveren.
De enorme bedragen die nu naar prides en aanverwante projecten gaan, zijn bovendien lastig te rechtvaardigen in een tijd waarin veel andere maatschappelijke kwesties om aandacht schreeuwen. Waarom wordt er zoveel geld besteed aan initiatieven die verdeeldheid zaaien, terwijl er grote problemen zijn die iedereen raken, zoals veiligheid, zorg en onderwijs?
Het is tijd om kritisch te kijken naar hoe belastinggeld wordt besteed. Door de financiering van prides over te laten aan de eigen gemeenschap, wordt niet alleen recht gedaan aan het principe van gelijkheid, maar ontstaat ook de ruimte om te werken aan een samenleving waarin iedereen zichzelf kan zijn, zonder apart gezet te worden. Acceptatie bereik je niet met aparte ruimtes, maar door samen te leven en elkaar als gelijken te zien.
