Herstel de Balans: Een Realistisch Beleid voor Diversiteit en Inclusiviteit
De afgelopen jaren is de discussie over diversiteit en inclusie steeds prominenter geworden. Beleidsmakers en organisaties proberen hierin een leidende rol te spelen, vaak met de beste intenties. Toch lijkt er in deze goedbedoelde inspanningen soms iets over het hoofd gezien te worden: de enorme diversiteit binnen de zogenaamde ‘holebi-gemeenschap’ zelf. Het beeld dat vaak geschetst wordt, klopt voor een deel, maar lang niet voor iedereen. Wie zijn die mensen eigenlijk, en wat hebben ze écht nodig? Daar willen we vandaag dieper op ingaan.
De term ‘gemeenschap’ wordt vaak gebruikt om homo’s, lesbiennes en biseksuelen te omschrijven. Het suggereert een sterke verbinding tussen deze groepen, alsof ze één en dezelfde belangen delen. Maar in de praktijk blijkt dit veel complexer. Zo hebben homo’s en lesbiennes bijvoorbeeld vaak hun eigen ontmoetingsplekken en netwerken, en zijn hun interesses en leefwerelden vaak uiteenlopend. Dit betekent niet dat er geen gemeenschappelijke grond is, maar het laat wel zien dat de diversiteit binnen deze groep groter is dan vaak gedacht.
Eén gemeenschap?
Hetzelfde geldt voor hoe mensen omgaan met hun seksuele voorkeur. Sommige mensen hechten veel waarde aan zichtbaarheid en vinden het belangrijk dat dit maatschappelijk erkend wordt. Voor hen zijn regenboogbankjes, vlaggen en zebrapaden een bevestiging van hun plek in de samenleving. Zij ervaren deze symbolen als een teken van acceptatie, iets waar ze misschien hard voor hebben moeten vechten.
Tegelijkertijd is er een andere groep, waaronder veel van onze achterban, die een andere kijk heeft. Voor hen is hun seksuele voorkeur slechts één van de vele aspecten van hun identiteit. Zij definiëren zichzelf liever door hun werk, hun hobby’s, familie en vrienden. Ze voelen zich niet aangesproken door een voortdurende focus op hun seksuele voorkeur in het publieke debat. Niet omdat ze zich willen verstoppen, maar omdat ze het simpelweg niet als centraal onderdeel van hun leven zien.
Het is interessant om te zien hoe verschillend deze perspectieven zijn, en hoe dat de manier beïnvloedt waarop beleid ervaren wordt. Veel overheidsbeleid is namelijk gebaseerd op de inbreng van gevestigde belangenorganisaties, die vaak spreken namens een specifieke groep binnen de gemeenschap. En ze weerspiegelen zeker niet de wensen en behoeften van iedereen. Sterker nog, het ledenaantal van deze organisaties is vaak klein, terwijl hun invloed op beleidsvorming groot is. Dit geeft een beeld dat voor velen niet herkenbaar is.
Een eenzijdige benadering
Deze eenzijdige benadering heeft gevolgen. Voor mensen die geen behoefte hebben aan voortdurende aandacht voor hun seksuele voorkeur, voelt het alsof hun stem niet wordt gehoord. Zij vragen zich af waarom beleid vooral gericht lijkt op zichtbaarheid, terwijl zij juist behoefte hebben aan andere zaken: veiligheid, gelijkwaardige behandeling, en de vrijheid om gewoon zichzelf te zijn, zonder steeds weer in een hokje geplaatst te worden.
De vraag is dan: hoe kan beleid hier beter op inspelen? Het begint met luisteren naar de diversiteit binnen de gemeenschap zelf. Er zijn zoveel verschillende stemmen, zoveel unieke perspectieven, dat het belangrijk is om die allemaal te erkennen. Dat betekent niet dat er één oplossing is die iedereen tevreden zal stellen, maar wel dat er ruimte moet zijn voor een breder gesprek. Een gesprek waarin niet alleen de meest zichtbare groepen worden gehoord, maar ook zij die liever in stilte hun leven leiden.
De Roze Leeuw
Bij De Roze Leeuw zien we het als onze taak om dat bredere perspectief naar voren te brengen. Niet omdat we tegen zichtbaarheid zijn, maar omdat we geloven in balans. In een samenleving waarin iedereen zich vertegenwoordigd voelt, ongeacht hoe zij hun leven willen inrichten. Dat vraagt om beleid dat verder kijkt dan symboliek, en dat rekening houdt met de veelzijdigheid van de mensen waar het om gaat.
We nodigen beleidsmakers en politici uit om samen met ons te kijken naar wat er leeft onder de mensen die niet altijd het hardst roepen, maar wiens stem net zo belangrijk is. Misschien vinden we dan een aanpak die écht recht doet aan iedereen.
Stichting De Roze Leeuw gaat binnenkort in gesprek met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en het Ministerie van Justitie en Veiligheid over de veiligheid van LHBTI+-personen in de Nederlandse samenleving.
Aanleiding hiervoor is de WODC-evaluatie van het Actieplan Veiligheid LHBTI+. Dit onderzoek richt zich op het in kaart brengen van de problemen rondom de veiligheid van LHBTI+-personen en het achterhalen van de oorzaken van onveiligheid, met als doel ongewenst gedrag bij de bron aan te pakken.
Om onze gesprekken goed te onderbouwen, horen wij graag uw ervaringen en inzichten. Deze input nemen wij mee om de dialoog zo krachtig en representatief mogelijk te maken.
Als dank voor uw deelname verloten wij een prachtige hoodie van Stichting De Roze Leeuw onder alle inzenders.
Klik hier voor het onderzoek. (opent in nieuw tabblad)
