Wolven en zo...
Ik at onlangs op een etentje: zeewolf..!
Ik dacht: doe eens gek. Eens niet de overbekende wienerschnitzel. Zeewolf!
Klinkt spannend. En ik moet zeggen: het was heerlijk!
Maar ik wil het daar eigenlijk niet over hebben.
Wel over de wolf.
Misschien is die ook wel lekker op het bord.
Er zijn er genoeg, tegenwoordig, ook in ons land.
De grenzen staan open, ook voor de wolf. Dat moet van Europa, van onze regering, van de natuurideologen. Want de wolf, die hoort hier, vindt men. Dat is ‘natuur’.
Vandaag vallen wolvenfamilies hele schaapskudden aan. Ze doden de schapen niet om op te eten, nee, ze vreten ze aan en laten ze liggen. Laatst bijna letterlijk een halve kudde in één nacht. De schaapherder is verdrietig, zo vertelde hij. Want je schapen, dat zijn bijna je kinderen, als je een goede herder bent.
Wolven vallen tegenwoordig ook kleine kinderen aan. Die met hun ouders in het bos wandelen. O, maar wacht: deze wolf moet dan wel ‘gestoord’ zijn, sprak de provincie. Misschien kunnen we voor déze wolf wel een afschotvergunning krijgen.
Maar nee, zei toen ‘Faunabeheer’. Dát zal niet gaan, want: de natuur is heilig, en Europese regels, enzovoorts. Wolf en mens moeten zich maar met elkaar zien te verhouden. Tsja…
Dit is dus ideologie. De christelijke cultuur vervangen door een oud heidens idee. Dat de mens ‘ook maar een dier is’, en ‘deel uitmaakt van de natuur’. Maar de mens is veel meer: we zijn het enige schepsel dat aanspreekbaar is, aansprakelijk, verantwoordelijk. Wij hebben als enige rechten en plichten. En onze plicht, onze taak is: begrenzen. ‘Natuur’ is immers altijd grenzeloos. ‘Natuur’ vreet zichzelf mateloos op. Wie ‘natuur’, en ook de wolf, zijn gang wil laten gaan, moet dat bij wijze van spreken ook doen met bacteriën en virussen. Natuur vraagt om begrenzing, door de mens. Dat heet cultuur, dat is beschaving.
Nu woon ik in het weidse Drenthe. Je zult maar in de stad Utrecht wonen. Te midden van de hoogopgeleiden die hun zomervakantie met het vliegtuig aan de andere kant van de wereld doorbrengen. Maar zelf woon je met je gezinnetje hoog op een flatje, en hebt als enig vertier om in het weekend in je stokoude Golf-diesel naar de Utrechtse Heuvelrug te tuffen om daar jezelf en je kindertjes uit te laten in de ‘Kaapse Bossen’.
Dat deden wij ook als gezin in de jaren zestig, met regelmaat.
Maar wij hoefden voor wolven nog niet bang te zijn. De Grote Boze Wolf, die kenden wij van het sprookje van Roodkapje, en van Midas en Wolfje in de Donald Duck. Wolven, zo vertelde pappa, die had je in de uitgestrekte bossen van Oost-Europa, ver weg achter het IJzeren Gordijn en de Muur. Dat Gordijn hield de wolven wel tegen, en ook de communisten en allerlei ander tuig.
Grenzen waren nog grenzen; oh, wat een heerlijke tijden…!
Dus nee, Europa en overheid en natuurideologen…!!! De bossen in Nederland zijn geen natuur, waar de wolf thuis zou horen zoals heel vroeger. De bossen in Nederland zijn cultuur. Ze zijn de achtertuin voor mensen die hutje mutje wonen in de grote stad. Wij moeten daar recreëren, want anders worden we knettergek.
De mens moet, als cultuurdrager, zichzelf en zijn kinderen beschermen tegen de mateloze, grenzeloze natuur. Om te voorkomen dat het hier een jungle wordt. De overheid moet dat helemaal, als een ‘goede herder’ over het volk.
Helaas is het beleid anders: open grenzen. En niet meer: bescherming. En dat betreft niet alleen het wolvenprobleem.
Onlangs liep een vriendin van een vriendin, 80 jaar inmiddels, ’s avonds laat naar haar gewoonte door onze binnenstad naar huis. Zij werd daar plots aangevallen, gelukkig met geringe gevolgen. Maar toen zij het meldde bij de politie, kreeg ze te horen: ‘mevrouw, maar wat doet u op uw leeftijd toch zo laat alleen op straat?’ Een begrijpelijke vraag. Maar het lijkt mij toch teveel op: ‘homo’s, waarom moeten jullie zo nodig hand in hand lopen in deze wijk?’ Of zo. De wedervraag had natuurlijk moeten luiden: ‘meneer, waarom laat u het gebeuren dat onze vredige provinciestad tot een jungle is geworden?’
Het slachtoffer wordt dus gestraft. Het mevrouwtje hoort niet in de binnenstad, homo’s horen bepaalde wijken te mijden, kindertjes horen niet in het bos.
Het is steeds hetzelfde verhaal. De overheid kiest voor ideologie boven gezond verstand, ze verzaakt haar herderlijke beschermingstaak, en de cultuur en daarmee de beschaving verdwijnt.
Voor een afschotvergunning moet er eerst nog wat ergers gebeuren, zegt men.
Hóe dan? Wat dan? Moet er dan eerst een kindje opgevreten of aangevreten aangetroffen worden?
Wees toch realistisch, en stop die ideologische waanzin!
De wolf hoort hier niet meer. Ons land is te vol, onze bossen zijn te klein.
Ik kwam op fietstochtjes in mijn omgeving gelukkig nog geen wolf tegen. Maar als ik de wolvenkaart bekijk, is mijn goede woonplaats als het ware geheel ingesloten door wolvenfamilies. Zouden die ooit op onze menukaart staan, net als de zeewolf?
Of staan wij op de spijskaart van de wolven?
Het is van tweeën één: ideologie of realisme, jungle of beschaving. Het is zij of wij….
Ron
