Geen opruiing maar opruiming…
Vandaag heeft het OM tegen Gideon van Meijeren een x aantal uren werkstraf geëist. Wegens opruiing.
Nu heb ik het fenomeen ‘werkstraf’ altijd al heel bedenkelijk gevonden. Gideon werkt zich in mijn beleving al te pletter voor partij en volk. Waarom ‘werk’ op te voeren als straf? Hoe zullen diegenen die daartoe veroordeeld worden ooit tegen ‘werk’ aan gaan kijken? Ze zullen werken als straf ervaren. Bepaald niet goed voor de arbeidsmoraal van de mensen…
Maar goed.
Dit is natuurlijk weer één van die gevallen waarin een politiek meningsverschil op juridische wijze wordt opgelost. Rechtspraak als politiek, politiek als ideologie. De zaken gaan er niet op vooruit. Zo is ook Raisa Blommestijn al aangeklaagd, zo wordt Mona Keizer aangeklaagd. En het is Wilders gebeurd, enzovoorts, enzovoorts.
Opruiing.
De beschuldiging stamt uit het idee dat zogenaamd ‘populistische’ partijen en hun woordvoerders bij de bevolking het wantrouwen tegen de overheid voeden. Dat dit leidt tot ‘anti-institutioneel extremisme’ en zelfs kan leiden tot geweld.
Dit idee klopt naar mijn mening van geen kant.
Afgezien van het feit dat geen van de aangeklaagden ooit oproept tot geweld of tot haat: het wantrouwen van de bevolking tegen de overheid en tegen diverse instituties komt toch echt door het overheidshandelen zelf.
Mensen hebben een goed functionerend rationeel beoordelingsvermogen.
Onze overheid doet zeker een heleboel dingen goed. Maar ze doet ook een aantal dingen in veler ogen niet goed. En dat is niet beperkt tot de toeslagenaffaire of de Groningse aardbevingszaak, maar strekt zich uit over pakweg heel het woke-gebeuren, van immigratie tot gender, van stikstof tot klimaat, van corona tot Oekraïene-oorlog.
Zeker mensen die de nadelen van dit beleid aan den lijve (hebben) ervaren zijn de ogen opengegaan. En ze zijn kritisch geworden, héél kritisch, en vaak wantrouwend.
Voor dat wantrouwen hebben zij de PVV, de FVD, Wilders, Baudet en Van Meijeren helemaal niet nodig. Die zijn wel heel nuttig: zij verwoorden datgene wat er onder het volk leeft. Zij doen dat op politieke wijze, via de juiste kanalen. Waardoor de grootste hitte van het wantrouwen wordt afgekoeld en gekanaliseerd. De overheid zou hen juist heel dankbaar moeten zijn.
De boodschapper krijgt altijd weer de schuld. De media spelen ook hierin een negatieve rol. Zij weigeren steevast de kritische, rechtse ‘populistische’ partijen aan het woord te laten. Met het argument: je moet hun mening geen podium geven, niet salonfähig maken. Dit vanuit hetzelfde idee dat de boodschappers de oorzaak zijn van het wantrouwen. Je moet het wantrouwen niet voeden.
En dat is meer dan jammer. Een deel van het volk dat ook belasting, kijkgeld en krantenabonnement betaalt ziet zijn mening niet of nauwelijks terug in de media.
Nog erger: de overheid mist daardoor bewust de kans op zelfreflectie: zou het wantrouwen bij de bevolking soms misschien door ons eigen handelen of niet-handelen komen?
Nu is bijna een nieuw kabinet aanstaande. Een kandidaat-premier is intussen genoemd. Gaat dat orde op zaken stellen? Nu ben ik niet voor een bijltjesdag, noch voor tribunalen of wraak. Dat lost niets op.
Daarvoor geloof ik teveel in een Eindoordeel door de Allerhoogste. Voor zijn tribunaal vallen we allemaal door de mand, onze politieke tegenstanders, onze medestanders en ik ook. Dan is er gelukkig een Advocaat die voor ieder intreedt. Hij zal recht doen.
Wel geloof ik dat het tijd wordt voor een langzame maar gestage opruiming. Dat zal veel tijd vergen, want het cultuurmarxisme, om het zo maar eens te noemen, heeft zich genesteld tot in de haarvaten van onze maatschappij. Dat heeft jaren gekost, en het zal ook jaren kosten om daarin een en ander om te buigen.
Ik hoop dat het nieuwe aanstaande kabinet de tijd krijgt om die opruiming gestalte te geven. Dat bij medestanders niet het ongeduld de boel voortijdig laat stuklopen.
Een langdurige schoonmaak kan ons land heel goed gebruiken.
Ron
