Pasen – feest van de hoop
Een Paascolumn.
Daar vroeg ons alwijze bestuur van De Roze Leeuw mij om. Want nu ja, “Dat moet Ron maar schrijven, hij is per slot van rekening dominee.”
Ik zei gelijk ‘ja!’. Ook nog…
Maar daar zat ik dan…Een Paascolumn wordt bij mij zomaar een Paaspreek, want die heb ik al die jaren wel moeten produceren. En een preek is natuurlijk weer níet de bedoeling. Daar houden mensen niet van, zeker niet als ze niet gelovig zijn.
Akkoord. Toch maar gedaan. Niet om mijn Paasgeloof heen gedraaid, maar er toch iets van gemaakt dat voor ieder verteerbaar is. Hoop ik.
Pasen is het feest van de hoop, per slot van rekening.
Dat het Pasen is, daar kunnen we dezer dagen niet makkelijk omheen.
Vooral de commercie heeft zich op dit feest gestort, en maakt melding van paasaanbiedingen, paasconcerten en wat niet al. De paaseitjes liggen al vanaf februari bij veel mensen in een schaaltje op tafel. En op Tweede Paasdag zullen de meubelboulevards wel weer hun duizenden trekken.
Ik vind het allemaal prima! Naast alle ruchtbaarheid die in de media aan de islamitische Ramadan wordt gegeven, kunnen we wat aandacht voor een feest dat meer eigen is aan onze Nederlandse cultuur wel gebruiken.
Waarbij we wel moeten bedenken dat de godsdiensten die ons ‘Pasen’ hebben geschonken, het jodendom en het christendom, ook uit het Midden-Oosten afkomstig zijn.Maar heel soepel sluit het religieuze Paasfeest aan op de loop van de seizoenen. Het is voorjaar. Lente in de lucht, de natuur barst open van het nieuwe leven.
Na een lange barre winter (hoewel, dat was meer in vroeger jaren..) waarin alles wat leeft afsterft en dood lijkt, maken we ons op voor een nieuw begin. De tuinen en parken kleuren weer groen, de hogere bomen het laatst, de vogels beginnen weer te fluiten en zijn soms al aan het nestelen. Nieuw leven op komst.
Het is niet zomaar dat het ei het symbool is geworden voor Pasen. Nieuw leven, nog verborgen, maar wel degelijk aanwezig. En de paashaas als ‘tegenfiguur’, die de eieren verstopt, zodat wij er naar zullen moeten zoeken.
Ik hoor niet bij degenen die zich op Paasmorgen aan eieren te barsten vreet (zulke mensen zíjn er…!), maar een eitje bij het ontbijt is niet te versmaden.
Maar de eeuwige kringloop der seizoenen, het leven dat telkens terugkeert na een doodse winter, is niet het enige. Het is bovendien nogal betrekkelijk: Pasen valt voor ons in het voorjaar, maar op het zuidelijk halfrond viert men Pasen in de herfst. Dan is de verbinding met het seizoen heel wat moeilijker te leggen, lijkt me.
Het christelijke Paasfeest vindt zijn oorsprong in het Joodse Pesachfeest. Het volk Israël viert zijn bevrijding uit Egypte, waar ze slaven waren. Met als hoogtepunt de doortocht door de Rode Zee, waar zij door God levend doorheen geleid werden, terwijl hun achtervolgers er de dood vonden. Door de dood heen naar het leven.
Het wordt niet gezien als een kringloop der seizoenen, maar als geschiedenis, die elk jaar opnieuw in het nu wordt beleefd.
Het christelijke Paasfeest heeft ook te maken met Gods bevrijdende weg in de geschiedenis, in de persoon van Jezus Christus. Die vanwege zijn woorden en daden door zijn tegenstanders aan het Kruis werd genageld en gedood, maar door Gods hand na drie dagen opstond uit de dood. De grootste vijand is verslagen.
Dit zijn dingen die je niet zomaar afleidt uit de natuur. Hier staat je verstand bij stil. En veel mensen kunnen er ook niet in geloven. Waarschijnlijk veel lezers van dit stukje niet, en ik als schrijver van deze column uit mijzelf ook niet.
Het is met je ratio niet te begrijpen. Het kan niet!
En toch…!
Pasen is het feest van het ‘en toch’. Het feest van de hoop.
Dat ondanks dat dingen hopeloos lijken, – en wat is hopelozer dan de dood – , er toch leven is. Een uitweg. Desnoods en vooral: door de dood heen.
En dat je dat zelf niet maakt, maar dat het je geschonken wordt.
Misschien is dat toch te ‘begrijpen’ als je iets weet van de liefde.
Niet voor niets horen geloof, hoop en liefde bij elkaar.
Alle drie zijn ze niet te meten, niet wetenschappelijk vast te leggen, nauwelijks te beredeneren, maar ze zijn er wel. Toch…
Liefde is nauwelijks te verklaren. Je kunt het niet uitleggen, je kunt het alleen uiten. Waarom houd ik nu juist van die-en-die? Waarom wordt ik op haar (in mijn geval: op hem) verliefd? Het is niet te vatten. Maar het is er wel. Het wordt je geschonken. Het overkomt je. Toch…
Zo is het ook met Pasen. Opstaan uit de dood. Het is niet te geloven. Maar ik geloof het wel. Want dat geloof is me overkomen. Toch…
Ik denk wel eens aan onze strijd als Roze Leeuw.
Gaat het wel lukken, met die enorme tegenmacht die we van ‘woke’ ervaren?
Heeft het wel zin om met ons cluppie te vechten tegen de bierkaai? Moet ik daaraan wel meedoen, waarbij ik het risico loop anderen van mij te vervreemden? Vrienden, kerkgenoten, familieleden zelfs? Moet ik er niet mee stoppen? Of toch doorgaan?
Dan denk ik maar aan de geschiedenis van Jezus.
Hij ging ook door. Hij verloor ook elke medestander, en hield niemand over. En het liep dood…Of nee, toch niet. Door de dood heen was er leven.
Zo is Pasen voor De Roze Leeuw en voor ieder mens met een ideaal het feest van het ‘en toch’. En tóch doorgaan. Blijven hopen.
Want hoop doet leven.
Ron
