De oorlog in Israël en de Gazastrook houdt momenteel menigeen bezig. En iedereen heeft daar wel zo een mening over. Ik ook. Niet dat ik weet hoe dat politiek allemaal moet. Maar ik heb wel een achtergrond, en die is zoals je wel zult begrijpen bij mijn titel ‘ds.’ (dominee) christelijk, en wel protestants, of om precies te zijn ‘hervormd’. Vanuit deze gelovige achtergrond voel ik een bijzondere band met het volk Israël, en heb ik het thuiskomen van de Joden in het voor hen ‘Heilige Land’ altijd als een teken van Gods trouw gezien. En nog steeds.
Maar ik ben voor zover ik weet de enige dominee bij De Roze Leeuw, en we denken daar in onze ‘club’ ongetwijfeld allemaal heel verschillend over.
Wat mij nu zo opvalt, is dat het ‘gesprek’ over de hele problematiek wereldwijd zo gigantisch fel gevoerd wordt. Dat is de laatste tijd sowieso het geval bij oorlog. Denk aan de Oekraïne-oorlog die nog steeds gaande is, en waarbij iedere nuance in de meningsvorming over en weer wordt geframed als ‘heulen met de vijand’. Bij Israël-Palestina speelt dan ook het geloof nog een woordje mee, wat de discussie nog fanatieker maakt.
Meningen lijken wel in beton gegoten te zijn.
Als gelovige christen ben ik bescheiden in mijn standpunt in dit alles. Ik beperk me meestal tot bidden om vrede. Maar af en toe schrijf ik een stukje op sociale media, ook hierover. Ik doe dan zogezegd ‘een duit in het zakje’. Soms denk ik: dat moet ik niet doen. Maar ik kan het niet laten.
Vanzelfsprekend krijg ik dan reacties, tegenspraak. Niet eens zo heel fel, omdat ik mijzelf niet zo heel eenzijdig opstel. Maar toch: tegenspraak. En ik vind dat niet eens verkeerd. Een weerwoord zet je aan het denken. En vaak ontdek je, ontdek ik, dat de ander hier en daar wel een punt heeft. En soms ook nog wel meer dan ‘hier en daar’.
In mijn reactie daarop uit ik dat ook. ‘Klopt’, schrijf ik dan, ‘je hebt gelijk’. En ik kan me dan niet aan de indruk onttrekken dat mijn ‘gesprekspartner’ dan verbaasd is. Want dát gebeurt niet zo vaak, op het internet, dat jij gelijk krijgt met jouw tweet of bijdrage. Meestal is het niet meer dan schelden over en weer.
Ik geniet daarvan. Nee, niet van het gescheld. Maar van het nader tot elkaar komen wanneer je, zelfs op sociale media, eens echt naar elkaar luistert. Met elkaar in gesprek bent. Want dan kom je verder.
Voorwaarde is wel, dat elk geluid geuit mag worden, en dan ook gehoord wordt. Dat men openstaat voor de ander, voor elkaar. Dat niet bij voorbaat een bepaalde mening al weg-gecensureerd wordt.
Natuurlijk maken we zo de vrede niet, in Israël noch in Palestina. Daar spelen zúlke grote machten en belangen een rol… Maar wel kunnen we op deze manier de vrede hier bewaren, een beetje begrip krijgen en tonen voor elkaars gevoeligheden, verdriet, verlangen en hoop.
Bij De Roze Leeuw hebben we hier en daar ook standpunten die niet door een ieder begrepen worden. En hebben anderen standpunten die wij niet begrijpen. Wij nemen soms ook best pittig stelling, als we dat nodig achten. Het zou fijn zijn als ons geluid in de zee van meningen óók gehoord mag worden. En dat we dan in gesprek gaan over wat ons en wat de ander werkelijk beweegt.
Daarmee bereiken we heus niet een ideale samenleving. En ook worden we het lang niet altijd eens. Maar we komen samen wel een stapje verder. Ten minste, dat hoop ik dan maar….
Ron
