De oorspronkelijke homo-lobby ging over gelijke rechten en acceptatie van homo’s, lesbo’s en biseksuelen. Inmiddels gaat de beïnvloeding van politiek en de publieke opinie over uitwassen als genderideologie, transgenderzorg, een inclusieve taal, en de seksualisering van kinderen. Deze vijandige lobby inclusief haar meewerkende organisaties én de macht en geld die daarmee gepaard gaan, noemen we De Regenbooglobby.
In dit tweede deel kijken we naar COC Nederland. De Roze Leeuw bepleit dat het COC er al lang niet meer is voor de belangen van Nederlandse homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen. Door onder meer het analyseren van de jaarverslagen komt een beeld naar voren van een flink gesubsidieerde club die zich met name bezig houdt met internationale projecten, genderideologie, en het indoctrineren van kinderen.
Een korte geschiedenis
Op 7 december 1946 ontstaat het COC in Amsterdam onder de naam Shakespeareclub, maar wordt in 1949 omgedoopt tot het Cultuur- en Ontspannings Centrum: het C.O.C., en houdt zich bezig met het organiseren van opvang en sociale activiteiten. In 1971 wordt Nederlandse Vereniging voor Integratie van Homoseksualiteit aan de naam toegevoegd met als doel: het opeisen van een eigen plaats binnen de samenleving met het behoud van de eigen identiteit. In de jaren ’80, als AIDS een rol gaat spelen, accepteert de Nederlandse overheid het COC als gesprekspartner op het gebied van homozaken. Een belangrijk wapenfeit wordt behaald in 1993: in de Algemene Wet Gelijke Behandeling wordt opgenomen dat discriminatie op basis van seksuele voorkeur verboden is. Daarna speelt het COC geen rol van betekenis meer in het publieke debat.
2006: nieuwe fase in de homo-emancipatie
Als dan tijdens het 60-jarig bestaan in 2006 wordt teruggeblikt op de homo-emancipatiestrijd, worden twee fases geconstateerd: de eerste dertig jaren stonden in het teken van afschaffing van discriminerende wetgeving, in de tweede periode van dertig jaar werden gelijke rechten afgedwongen. Wat is er dan nog over om voor te vechten? Welk bestaansrecht heeft COC Nederland nog? De bezinning over de toekomst leidt tot formulering van de derde fase: het vergroten van de sociale acceptatie.
COC Nederland vindt zichzelf opnieuw uit, en eist dat het kabinet met een Masterplan Diversiteit komt. Dat wordt beantwoord door de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Ronald Plasterk (PvdA), verantwoordelijk voor homobeleid, met de nota “Gewoon homo zijn” dat kabinetsbeleid wordt voor 2008 t/m 2011. Dit is nog vóór identiteitspolitiek en voordat politieke correctheid tot zelfcensuur leidt: het woord ‘homo’ dekt nog de gehele gemeenschap, en allochtone daders van anti-homogeweld worden nog gewoon benoemd. De focus komt te liggen op veiligheid en sociale samenhang. In die periode verbetert inderdaad de acceptatie van homo- en biseksualiteit. Echter, onder de invloed van linkse sociaal-rechtvaardigheidspolitiek, leiden de ingezette ontwikkelingen van COC Nederland tot vreselijke uitwassen.
De samenwerking met de transgenderbeweging (2009) leidt tot het uitdragen van de genderideologie.
In 2009 worden de banden met de transgenderbeweging aangehaald en wordt er samen met Transgender Netwerk Nederland (TNN) gelobbyd om specifieke zaken en wetten omtrent transgenders aan te passen. Wanneer identiteitspolitiek in Nederland raakt ingeburgerd, introduceert het COC in 2010 officieel de LHBT term, die prompt door de regering wordt overgenomen. In 2012 wordt ook officieel in de doelstelling vastgelegd dat het COC opkomt tegen discriminatie om genderidentiteit en -expressie, en eist een Masterplan Transgenderemancipatie van het kabinet. In dit plan wordt een getal van 48.000 mensen met genderdysforie genoemd: 0,3% van de Nederlandse bevolking is dus transgender. Helaas gaat het COC ook mee in de genderideologie: een verzonnen concept dat je willekeurig van geslacht en seksualiteit kunt veranderen. In nog geen vijf jaar leidt dat tot een verdubbeling van het aantal transgenders (0,7%) en tot 3,9% van de mensen die zich genderfluïde noemt. Samen net zo groot als het aandeel homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen (ongeveer 5%). Een mooie nieuwe doelgroep voor COC Nederland, maar het betekent gendergekte voor Nederland. In 2017 wordt de samenwerking met de interseksebeweging versterkt. Na het toevoegen van de letter T, is het de beurt aan de letter I van Intersekse, wederom een nieuwe doelgroep voor COC Nederland.
In de gebruikte terminologie in de jaarverslagen van COC Nederland is de ontwikkeling van doelgroepen mooi te zien, zie onderstaande grafiek 1. Van elk jaarverslag in de periode 2008-2021 is van woorden die betrekking hebben op de drie termen (alsmede de gebruikte letterreeksen zelf) geteld hoe vaak ze genoemd werden. Zo werd ‘LHBTI’ in 2015 nul keer genoemd en het jaar erop 65 keer. De taal verraadt het minimaliseren van de oorspronkelijke (LHB) doelgroep: die is opgegaan in de TI doelgroep, terwijl de groepen volledig andere behoeften hebben: LHB gaat over seksuele oriëntatie, TI over geslachtskenmerken.
De nieuwe doelstelling “streven naar een diverse en inclusieve samenleving” (2017) betekent het volledig omarmen van de inclusieve taal en het diversiteitsdenken.
Ondanks dat intersekse personen nog maar net zijn toegevoegd aan LHBT, en het COC in haar jaarverslagen vanaf 2016 hoofdzakelijk spreekt over LHBTI, wordt in 2017 de doelstelling “niet meer geformuleerd in termen van identiteiten (LHBTI), maar in termen van seksuele oriëntatie, gender-identiteit en -expressie en geslachtskenmerken”. Omdat dat beter aansluit bij de achterban en de terminologie van mensenrechtenorganisaties, zoals enkele buitenlandse filantropische instellingen van wie het COC vanaf 2015 geld ontvangt. Het volledige nieuwe doel:
Naast de identiteitspolitiek (LHBTI) en de mantra “diverse en inclusieve samenleving”, hanteert het COC ook andere begrippen waarmee de organisatie aangeeft de extreem linkse kant op te zijn gegaan. Zo gaat het COC mee met de intersectionaliteit: onderdrukking op grond van twee of meer kenmerken, bijvoorbeeld homo en gekleurd. Dit levert voor COC natuurlijk nieuwe doelgroepen op die bediend ‘moeten’ worden met nieuwe werkgroepen en projecten. Zo wordt al in 2013 Trans United opgericht voor transgenders met een biculturele achtergrond en in 2015 wordt Respect2Love landelijk uitgerold, voor LHBT’s met een biculturele achtergrond. Een groep overigens die in 2020 steun uit voor de links-radicale en gewelddadige anti-racisme organisatie Black Lives Matter. Daarnaast is LHBT zijn met een handicap ook extra moeilijk, dus is er sinds 2014 ZonderStempel voor LHBT’s met een verstandelijke beperking, en sinds 2017 Autiroze voor LHBT’s met autisme (want “Autisme is ook diversiteit!”). Ook is het COC niet vies van een staaltje cancel culture, zoals het weigeren van een (homoseksuele) FvD-er aan deelname van een COC Regenboogdebat, wegens een onwelgevallig standpunt van Forum voor Democratie (FvD) over gender.
De verplichte seksuele voorlichting over LHBT (2012) heeft geleid tot seksuele indoctrinatie van kinderen.
Van oorsprong is het één van de belangrijkste taken van het COC: voorlichting geven op scholen. Sinds 2012 is seksuele voorlichting over diversiteit en LHBT-acceptatie verplicht. Dus niet alleen over het bestaan en gelijke rechten van LHBT; nee, de juiste opvatting (acceptatie) moet worden geleerd. In 2013 komt COC Nederland met een eerste Rainbow Lespakket voor de onderbouw van het voortgezet onderwijs (11 t/m 13-jarigen). Inmiddels zijn hun pijlen ook gericht op het basisonderwijs met het Astra lespakket. Daarin worden 6 t/m 8-jarigen voorgelogen dat je zelf kunt kiezen tussen een jongetje of een meisje zijn, op iedereen verliefd kunt worden en ook dingen moet proberen “waarvan je niet weet of je het lekker vindt”. Pure indoctrinatie met de genderideologie die kinderen tot makkelijke seksuele prooien maakt.
Fixatie op het buitenland en VN-status (2008) zorgen voor het wegvloeien van Nederlands belastinggeld naar ontwikkelingslanden.
Al decennia lang strijdt COC Nederland ook voor homorechten in het buitenland. Dat wordt in 2008 beloont met een ‘fel begeerde status’ van De Verenigde Naties (VN): de consultatieve status. Daarmee wordt het COC naar eigen wens een nóg belangrijkere internationale speler als het gaat om holebi- en transgender issues. Het doel is om LHBT-activisten te helpen in ontwikkelingslanden met overheden die homoseksualiteit zien als ‘Westerse perversie’. Het is het aloude zendingswerk vermomd als ontwikkelingshulp, met LHBT als religie en COC Nederland als zendeling van de VN.
De steeds verdergaande fixatie op het buitenland blijkt ook uit de financiën van COC Nederland. Na een periode van instabiliteit en financiële problemen, krijgt het COC vanaf 2008 een structurele overheidssubsidie, die oploopt tot bijna 10 miljoen in 2019, zie onderstaande grafiek 2. En van al die subsidies komt het meeste geld van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
En de stijging in totale overheidssubsidies vanaf 2016 komt ook door ditzelfde ministerie: allemaal geld voor het buitenland. Want in dat jaar breidt het COC haar internationale werkterrein flink uit met maar liefst 16 nieuwe landen. En in 2021 is Power of Pride van start gegaan, opnieuw een partnerschap met het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Met dit programma steunt COC Nederland LHBTI-organisaties in 22 landen in Afrika en Azië bij hun strijd voor LHBTI-mensenrechten. Kortom: Regenboog-kolonisatie van overzeese gebieden, met behulp van Nederlands belastinggeld. Geen VOC- maar COC-mentaliteit!
Naast Nederlands belastinggeld voor het buitenland, ontvangt COC Nederland ook al jaren subsidies van buiten Nederland. Dat begint in 2010 met bedragen vanuit de Europese Unie (EU) voor onderzoek naar de beweegredenen van homoseksuele vluchtelingen om toevlucht te zoeken in Europa (“Fleeing Homophobia“). Dat wordt in 2011 aangevuld met geld uit het Europees Vluchtelingenfonds, dat bestaat om integratie van mensen van buiten de EU te vergemakkelijken. En van 2015 t/m 2019 komt er geld van het Asiel, Migratie en Integratie Fonds (AMIF, ook EU), ter verbetering van opvang van LHBT-asielzoekers. Tot slot ontvangt het COC om onbekende redenen vanaf 2015 geld van buitenlandse filantropische instellingen en vanaf 2018 zelfs jaarlijks een gemiddeld bedrag van bijna 90.000 euro per jaar van het US State Department (het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten).
Nationale projecten worden verdrongen (vanaf 2011) en activiteiten richten zich op marginale issues en privileges.
Het grootste deel van de subsidies wordt dus besteed aan het buitenland. Maar hoe zit het dan met de bestedingen binnen Nederland? Naast kosten van organisatie, lobbyen en fondsenwerving, gaat het meeste geld naar projecten. Echter, het aandeel dat naar internationale projecten gaat is in 10 jaar tijd bijna verdubbeld tot 60%, terwijl het aandeel aan nationale projecten in 10 jaar tijd is gehalveerd tot slechts een vijfde (19%) van de bestedingen. In 2022 stijgt het nationale deel weer licht tot een kwart (24%). Dat is te zien in onderstaande grafiek 3.
En die Nederlandse projecten staan, voorspelbaar, vooral in het teken van jongerenactivisme en opgelegde sociale acceptatie aan jongeren in het Middelbaar Beroepsonderwijs (MBO). Daarnaast wordt gestreden voor marginale issues en privileges (geen rechten) van specifieke groepen:
- > makkelijker wijzigen van geslachtsregistratie
- > registratie van transgender vaders die zelf een kind hebben gedragen (dit zijn gewoon bevallen vrouwen!) als ‘ouder uit wie het kind is geboren’
- > transitieverlof voor transgenders (want dat moet de werkgever maar betalen)
- > vergoeding van transgender-transitie (want dat moet de Nederlandse bevolking maar betalen)
- > vergoeding van de PrEP-pil die HIV-overdracht tegengaat (voor homo’s die geen zin hebben om veilige seks te praktiseren; en dat moet de Nederlandse bevolking maar betalen)
- > een meerouderschapswet (juridische vastlegging van ‘regenboog’gezinnen die vinden dat kinderen meer dan twee ouders kunnen hebben)
Dit zijn de zaken voor Nederland waar het COC zich mee bezig houdt. Maar iets doen tegen het anti-homogeweld waar álle Nederlandse homoseksuelen, lesbiennes, biseksuelen, transgenders en intersekse personen wat aan hebben, is nog steeds niet gelukt. Sterker nog, de homo-acceptatie stagneert en het anti-homogeweld lijkt in grote steden weer te verhevigen.
Het COC en haar politieke medestanders die het geweld moeten aanpakken doen aan zelfcensuur en kijken weg voor de oververtegenwoordiging van allochtone daders. En dus pleit COC Nederland samen met andere LHBTI-organisaties in 2022 nog steeds voor dezelfde maatregelen: nóg meer voorlichting op scholen, nóg meer publiekscampagnes, en het nóg vaker uithangen van de regenboogvlag. Het COC lijkt niet te beseffen dat deze methoden van afdwingen en opleggen van acceptatie inmiddels averechts werken: meer voorlichting en regenbogen stoppen het anti-homogeweld niet.
COC Nederland is wat dat betreft een machteloze organisatie geworden, wiens handelingsonbekwaamheid wordt verhuld met steeds meer totalitaire regenboogsymboliek: het COC denkt dat buigen voor de Vaandel der Verenigde Seksuele Minderheden hetzelfde is als LHBTI-acceptatie. Maar de Nederlandse bevolking is daar helemaal klaar mee. En als je je daartegen uitspreekt, ziet het COC dat als bewijs dat er nóg meer regenboogsymboliek nodig is, en zie: de neerwaartse COC-spiraal van homo-acceptatie.
Hoe staat De Roze Leeuw tegenover COC Nederland?
De Roze Leeuw staat zeer negatief tegenover COC Nederland, omdat het een organisatie is die extreem links is afgeslagen en ontrouw is geworden aan haar taak om de belangen van Nederlandse homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen te behartigen, en hun veiligheid te waarborgen. In plaats daarvan richt het COC zich, onder invloed van linkse identiteitspolitiek en sociaal-rechtvaardigheidsdenken, op nieuwe doelgroepen en werkterreinen: trans- en intersekse personen, gender-ideologie, transgenderzorg, en het inclusie- & diversiteitsdenken. Op die manier behoudt het COC haar bestaansrecht, macht en geld.
Met een jaarlijks budget van 8 tot 10 miljoen euro is COC Nederland een grote speler in de Regenbooglobby, maar dat geld wordt voor het overgrote deel besteed aan internationale projecten; aan zendingswerk, waarbij het werkveld is verlegd naar het buitenland, met Nederlands belastinggeld. Het COC is met de jaren een vehikel geworden voor internationale ambities. De Roze Leeuw vindt dat de overheidssubsidies aan COC Nederland flink teruggedrongen kunnen worden.
In Nederland is het COC vooral bezig met het indoctrineren van kinderen en het strijden voor privileges van kleine, specifieke groepen. COC Nederland is de connectie met de Nederlandse bevolking volledig kwijtgeraakt, en komt niet verder dan steeds weer die regenboogvervuiling van de openbare ruimte, denkend dat dat LHBTI-acceptatie is. De Roze Leeuw is van mening dat na ruim 10 jaar Regenbooglobby van het COC, zij zelf medeverantwoordelijk is voor de ingezette neergang van de homo-acceptatie.
