Ik had detrans kunnen zijn...
Vandaag de dag zie je dat scholen jonge kinderen lijken aan te moedigen in hun zoektocht naar hun identiteit. Aan de ene kant begrijp ik dit en kan hiervan gezegd worden “we willen alleen maar helpen en bewustzijn creëren”.
Desondanks vind ik dit een gevaarlijke trend, juist omdat in die zoektocht naar je identiteit je ook permanente schade aan kan richten aan je lichaam, waar je de rest van je leven mee zal moeten leren leven. Bij een volwassen iemand kan je ervan uitgaan dat de persoon inmiddels zeker is van zijn keuzes en een weloverwogen beslissing kan maken. Bij een kind kan dit helaas niet, zeker niet als het gaat om iets moeilijks als genderidentiteit.
Ik denk dat ik voor veel homoseksuelen kan spreken, als ik zeg dat ik in mijn jeugd een vrouwelijke jongen was. Ik zong, ik danste, speelde met mijn zusje met poppen en was gek op de kleur roze en was eigenwijs genoeg dat ik in een heksenkostuum naar de basisschool ging toen ik 5 was. Meer dan eens werd ik vreselijk hard uitgelachen door de jongens in mijn klas, die er helemaal niks van begrepen en me maar een “meisje” vonden.
Ook als puber was ik vrij non-conformerend, als goth op een kakkerschool. Roze werd verruild met zwart. Weg met Barbie, hallo Within Temptation. Een paar jaar later verschoof mijn aandacht meer naar cybergoth. Inmiddels waren mijn vrouwelijke gedragingen verdwenen, terwijl ik tegelijkertijd mijn geaardheid juist leerde omarmen. Zelfs voor de gay scene was ik non-conformerend, of het nou mijn duistere kleding, harde muziek, rechtse ideeën of mijn dwarsheid die zich geen manier van “hoe een homo zich zou gedragen” voor liet schrijven.
Graag ga ik toch even terug naar mijn jeugd. Hoewel ik het nooit heb uitgesproken, worstelde ik als kind met mijn genderidentiteit. Meermaals heb ik me wel eens afgevraagd of ik me niet gelukkiger had gevoeld als ik als meisje was geboren, omdat ik een duidelijk verschil merkte tussen mijzelf en veel van de andere jongens. Als ik dan kijk naar het hedendaagse onderwijs, vraag ik me af of er vanuit de school geen push zou zijn geweest om mij juist die richting op te sturen. In Nederland is dit nog niet echt aan de orde, maar in Amerika zijn er inmiddels toch zat voorbeelden van scholen die kinderen – soms terwijl ouders van niks weten – tot genderbevestigende zorg aanzetten.
Toch vraag ik me af of ik echt gelukkig geweest zou zijn als transvrouw. Ik voel me namelijk vandaag de dag absoluut een man, daar hoef ik geen seconde over te twijfelen. Als ik als kind als een transitieproces gestart was, had ik vandaag de dag dus zelfs een detransitioner kunnen zijn. Een lange weg van zware en gecompliceerde operaties, waarna je na een tijd ontdekt dat je je toch thuis voelt in het geslacht waar je in bent geboren, het lijkt me afschuwelijk zwaar.
Een vrouwelijke jongen of een jongensachtig meisje is niet per definitie trans, noch een homo of lesbo. Dit soort dingen over jezelf leren ontdekken kost tijd en mensen leren, groeien en veranderen zeker in hun jeugd en puberteit ontzettend veel. Transmensen verdienen alle zorg en liefde die zij nodig hebben in een heel zwaar proces, maar we moeten tegelijkertijd oppassen dat we mensen niet een misdiagnose met uitzonderlijk zware gevolgen aanpraten, enkel omdat zij in hun jeugd afwijken van gender conformiteit. Ik zou het die mensen in dat geval nooit hebben kunnen vergeven.