Armoede in Nederland: Solidariteit en Prioriteiten
Recentelijk publiceerde de NOS een artikel over Syrische vluchtelingen in Nederland die worstelen met financiële uitdagingen. Terwijl deze verhalen ontroerend zijn, wijst Stichting De Roze Leeuw op een even dringend en soms over het hoofd gezien probleem: de groeiende armoede onder Nederlanders.
Het is waar dat Nederland, als een van de welvarende landen van Europa, in de afgelopen decennia een traditie heeft opgebouwd van het openen van haar deuren voor vluchtelingen. Maar er moet een evenwicht worden gevonden tussen internationale solidariteit en het waarborgen van de welzijn van de eigen burgers. Meer dan 800.000 Nederlanders leven tegenwoordig onder de armoedegrens. Een schokkend cijfer voor een land dat bekend staat om zijn welvaart en sociale voorzieningen.
Er zijn schrijnende voorbeelden van deze onevenwichtigheden. Neem bijvoorbeeld iemand in de bijstand die slechts 40 euro leefgeld per week krijgt. In vergelijking daarmee krijgt een vluchteling een wekelijks leefgeld van 61,75* euro en een aanvullend eetgeld van € 242,48* per week. Voor een vluchtelingengezin van drie komt dit neer op € 764,07 per week. Terwijl de AOW voor een Nederlandse oudere, die mogelijk heeft bijgedragen aan de wederopbouw van Nederland na de oorlog, slechts € 1.101,56 per maand of € 367,18 per week bedraagt. En wanneer deze oudere samen woont met zijn/haar partner, is dit nog maar 50% van het minimumloon. Dus dan zouden ze samen het minimumloon krijgen. Onmogelijk om hiervan rond te komen. Een Schande!
De ouderen in onze samenleving zijn de bouwstenen van ons heden. Ze hebben jarenlang bijgedragen aan de ontwikkeling van onze natie, en nu ze op leeftijd zijn, verdienen ze onze volledige aandacht en zorg. Veel ouderen kampen met uitdagingen, zowel fysiek als financieel. Velen kunnen amper rondkomen, ondanks hun levenslange bijdrage aan het welzijn van het land.
Stichting De Roze Leeuw gelooft dat de basis van een gezonde samenleving ligt in het erkennen en ondersteunen van de behoeften van al haar leden, ongeacht hun leeftijd. Dit betekent actief luisteren naar de uitdagingen waarmee ouderen worden geconfronteerd en het creëren van initiatieven om hen te ondersteunen.
Eigenaarschap speelt hierbij een cruciale rol. Wachten op overheidsinterventie is niet altijd de beste of snelste oplossing. De realiteit is dat beleidsbeslissingen tijd vergen en vaak verstrikt raken in bureaucratische processen. Stichting De Roze Leeuw benadrukt het belang van proactief handelen vanuit de gemeenschap zelf. Dit betekent het nemen van verantwoordelijkheid voor onze medeburgers en het creëren van directe, effectieve oplossingen om hen te ondersteunen.
Het concept van eigenaarschap gaat verder dan louter verantwoordelijkheid nemen; het gaat ook over het creëren van een gevoel van betrokkenheid en gemeenschapszin. Als iedereen in de gemeenschap zich eigenaar voelt van de uitdagingen én de oplossingen, ontstaat er een sterk netwerk van zorg en ondersteuning.
Dit idee van gemeenschappelijk eigenaarschap biedt ook kansen voor intergenerationele verbindingen. Jongere generaties kunnen veel leren van de ervaringen en wijsheid van ouderen, terwijl ouderen op hun beurt kunnen profiteren van de energie en innovatie van jongeren. Door samen te werken en wederzijds respect te cultiveren, kunnen we een meer inclusieve, zorgzame en verbonden samenleving creëren.
In conclusie, Stichting De Roze Leeuw pleit voor een hernieuwde focus op de zorg voor onze ouderen en het belang van gemeenschappelijk eigenaarschap. In plaats van te vertrouwen op externe instanties, benadrukt de stichting het belang van proactiviteit, solidariteit en gemeenschapszin. Door naar elkaar om te kijken en gezamenlijk verantwoordelijkheid te nemen voor de welzijn van iedereen, kunnen we een samenleving creëren die zowel compassievol als duurzaam is.
Referentie:
* leefgeld & eetgeld asielzoekers: website rijksoverheid
