Opruiing
Als in een gezin van vader, moeder en kinderen constant één kind wordt genegeerd, dan groeit er op termijn iets scheef. Als één kind nooit mee mag doen met de anderen, steeds zijn mond moet houden, en steevast straf krijgt als hij er wat van zegt, dan zal het zich nooit hechten.
Je moet er niet verbaasd van staan dat zo’n kind op een gegeven moment wegloopt. Of, in het ergste geval, zich met geweld zal keren tegen zijn ouders, broertjes en zusjes. Of tegen anderen. Dan kun je daarover je hoofd schudden, en spreken van een ‘onhandelbaar kind’, of van een ‘ontspoorde jongeman’, maar daarmee begin je dan niet bij het begin van het verhaal. De oorzaak laat je onbenoemd.
En die oorzaak moet natuurlijk wel boven tafel komen. Bijtijds. Door iemand die signaleert, benoemt, en maatregelen neemt. Zo iemand is nooit populair, en aarzelt nog al eens om in te grijpen. Want je wordt gezien als bemoeial, als klikspaan, als klokkenluider. En vaak is zo’n boodschapper zelf de pineut. Want ja, je breekt in in de beslotenheid van ‘het veilige gezin’, zoals we dat allemaal zo graag zien.
Maar het moet wel, signaleren, want ‘het houdt niet op, niet vanzelf’…
Zo gaat het in een gezin, het gebeurt ook in een schoolklas. Maar, heel triest: zo gaat het momenteel ook in de samenleving. Ook in de samenleving groeit er iets geweldig scheef. Want er is een deel van de bevolking dat wordt genegeerd. Stelselmatig. Zij zijn degenen die niet mee mogen doen. Zij moeten hun mond houden.
Zij komen niet aan het woord in de gangbare dagbladen, want zoals men zegt: ‘je moet dat geluid geen podium geven’. Zij worden nooit uitgenodigd aan de praattafels op de televisie. Ook niet in het vrome ‘Buitenhof’ op zondag. Er wordt niet met hen gepraat, slechts over hen, fluisterend en negatief.
Op een gegeven moment loopt zo’n groep weg. En begint een eigen omroep: ON! En een eigen politieke partij, zoals bijvoorbeeld PVV of FVD.
Maar ja, dan zijn de rapen natuurlijk gaar. Zij worden, net als het weggelopen kind, gezien als onhandelbaar en ontspoord. Ze krijgen stempels als ‘fascist’ opgedrukt, of ‘extreemrechts’. Of ‘gevaarlijk voor de democratisch rechtsstaat’. Zo wordt ON! misschien van het scherm gehaald, FVD misschien een verboden partij.
Wanneer wordt eindelijk eens duidelijk dat deze omroep en deze partij(en) de functie hebben van hij-die-signaleert. Van klokkenluiders, aan de bel trekkers, boodschappers. Die aangeven dat er in de samenleving iets verschrikkelijk fout loopt.
Die ook de spreekbuis zijn van de monddood-gemaakten. De enige toevlucht voor het weggelopen kind, zeg maar.
Zo wordt het FVD kamerlid Gideon van Meijeren momenteel beschuldigd van ‘opruiing’. Door het Openbaar Ministerie nota bene. Maar begint het OM daarmee wel bij het begin van het verhaal?
Neemt men wel mee, dat de samenleving tegenwoordig helemaal niet meer ‘de democratische rechtsstaat’ is zoals die was bedoeld? Niet meer het veilige gezin zoals wij dat ons als ideaal stellen? Dat de overheid, ja de samenleving als geheel inclusief de media, zich nu al jaren schuldig maakt aan ‘huiselijk geweld’: het negeren en monddood maken van een hele bevolkingsgroep? En dat dát de oorzaak is van het onbehagen binnen die groep, en van de oprichting van eigen omroep, eigen partij(en)? En dat de uitspraken van Van Meijeren niet tot geweld oproepen, maar alleen het geweld van de machthebbers signaleren? Zoals je huiselijk geweld signaleert? Ook hier dreigt de boodschapper weer de pineut te worden.
Zelf voel ik ook een zeer groot onbehagen bij het beleid en de mentaliteit van overheid en samenleving tegenwoordig. Ik heb ook vaak de neiging ‘niet meer mee te doen’. Want ach, ik word toch genegeerd. En als ik er wat van zeg, dan wordt ook mij zomaar een negatief stempel opgedrukt. Want men wordt blijkbaar niet graag opgeschrikt uit de illusie van een betrouwbare overheid en een samenleving waar ieder veilig is. Naast onbehagen groeit bij mij soms ook onbegrip en boosheid daarover. Zou ik de enige zijn?
Maar dan de vraag: als het komt tot geweld tegen de overheid – wat ik niet hoop en zelf ook ten stelligste afkeur, – zou zulk geweld dan werkelijk het gevolg zijn van ‘opruiing’ door Van Meijeren? Of zou het een gevolg zijn van de jarenlange houding van overheid en samenleving zelf?
Want je moet natuurlijk wel beginnen bij het begin van het verhaal. Bij het kind, de bevolkingsgroep, die genegeerd wordt, en buitengesloten. Stelselmatig.
Ik heb geen hoge pet op van de bereidheid en het vermogen tot reflectie bij de huidige machthebbers. En daaronder begrijp ik ook meteen justitie en de media maar.
Toch hoop ik er nog op. Dat men tot inkeer komt. Dat men zal inzien dat het beschuldigen en bestraffen van de klokkenluider er náást is. En begrijpen en erkennen zal dat het voortdurend negeren van een deel van het gezin, dat de samenleving is, niet kan.
Dat dát hetgeen is dat gestopt en veroordeeld moet worden. Want ‘het houdt niet op, niet vanzelf…’
Ron.
