Vrijdagavond 7 juli hoorde ik een grote ‘boems!’ waarvan ik niet wist waar die vandaan kwam. Maar even later berichtte een van ons op de app: ‘Het kabinet is gevallen!’ – Oh, vandaar die knal. Het was te verwachten….
Gevallen over het asielbeleid. Je kunt over minder belangrijke kwesties struikelen.
Maar het kabinet Rutte IV struikelde en viel nergens over. Tal van schandalen, affaires en crisisdossiers wist deze premier met zijn club te overleven. Maar nu is dan toch de boel uit elkaar geknald. Op een dossier waarover de meningen niet alleen onder de mensen, maar ook binnen de regering zéér uiteenlopen.
De één wil iedereen binnenlaten. Vanwege de barmhartigheid. De ander wil hetzelfde, vanwege berekening. Maar anderen willen een rem op de instroom, omdat het draagvlak onder de bevolking (en binnen hun partij!) begint te versmallen.
Maar waar gáát het nu uiteindelijk om, bij deze problematiek? Ik denk dat de grootste gemene deler luidt: veiligheid.
Veiligheid. Daar gaat het over.
Immers, vanwege onveiligheid door oorlog en hongersnood slaan massa’s mensen in Afrika en het Midden-Oosten op de vlucht, en aanvaarden de reis naar Europa. Want in Europa is het ten minste veilig. Ik kan deze vluchtelingen, die wij ‘asielzoekers’ noemen, geen ongelijk geven. Ik zou hetzelfde doen wanneer het mijn situatie betrof.
Onder de asielzoekers is ook een groep die niet om de veiligheid, maar om een beter leven de reis naar Europa beginnen. Opportunistisch en op goed geluk. Dit zijn de zogenaamde ‘veiligelanders’. Ook die kan ik op zich geen ongelijk geven. Maar een aantal van hen zorgt in en rond de asielzoekerscentra voor een onveilige sfeer, en trekt plunderend de dorpen langs.
En dan rijst de vraag: waar is de veiligheid nog in ons land? Hoe moeten inwoners van Ter Apel en Nieuw-Weerdinge leven, wanneer hun spullen en zij zelf niet meer veilig zijn? En kunnen zij in hun situatie op een daadkrachtige regering rekenen die hen in bescherming neemt?
Er is nog een reden waarom het asieldossier een ‘asielcrisis’ genoemd kan worden. Immigranten (vluchtelingen, asielzoekers, na-reizigers, arbeidsmigranten, buitenlande studenten): het zijn er gewoon teveel. Ons land is te klein voor ieder die hier wil komen wonen, werken of studeren. Het is vol. Er is jaren voor gewaarschuwd, maar het besef daarvan lijkt pas nu door te dringen tot de bevolking. En tot de regering.
De kabinetsval betrof nu de na-reizigers, om precies te zijn de gezinshereniging. Ooit opgezet om onverhoopt in onveilig gebied achtergebleven gezinsleden te herenigen met hun familie, maar soms verworden tot een systeem waarbij één familielid, vaak een jonge man, op goed geluk vooruit wordt gestuurd, om later zijn hele familie te kunnen laten overkomen. Moet je dit beperken, of niet. Dat was de kwestie. En dat zal wel een kwestie blijven.
De vraag is: wat is barmhartigheid? En barmhartigheid voor wie?
In mijn beleving heeft een regering natuurlijk de echte vluchtelingen aan de poort te helpen en op te vangen. Naar vermogen. En tijdelijk, zolang de onveiligheid elders duurt en opvang nodig blijft. Maar ook en vooral heeft een overheid te waken voor de veiligheid van haar eigen burgers. En die is hard achteruit gehold. Niet alleen in Ter Apel en omgeving.
De veiligheid op straat, in het openbaar vervoer en elders staat onder druk, nu grote aantallen mensen met heel andere waarden en normen op dit gebied onze steden en dorpen bevolken. Kun je als vrouw nog veilig over straat, zonder bespuwd, bespot, lastiggevallen te worden vanwege kleding en gedrag dat door nieuwkomers als hoerig of uitdagend wordt gezien? Kun je als joodse man nog herkenbaar met keppeltje veilig over straat? Kun je als homo’s nog hand in hand lopen, zonder uitgescholden of in elkaar geslagen te worden?
Deze vragen stellen is ze beantwoorden. De veiligheid is er voor velen, ook voor ons, de laatste jaren niet op vooruit gegaan. En de overheden, ook de nu pas gevallen regering, hebben voor de signalen te weinig oog en oor gehad.
Men hield zich liever bezig met dossiers als klimaat en stikstof, gender en de bewapening van Oekraïne. Miljarden zijn uitgegeven aan dingen die niet helpen, aan zaken waar de gemiddelde Nederlander niet bij is gebaat. Het ware te wensen dat een nieuwe regering echt werk maakt van de veiligheid van ons land en ons volk.
Dat ‘veilige-landers’ die de boel hier op stelten zetten weer teruggezonden worden naar hun veilige land. Dat vrouwen, homo’s, joden en anderen weer veilig over straat kunnen. Dat nieuwkomers gedwongen worden onze waarden en normen te respecteren, en overtreders benoemd, vervolgd en gestraft worden. Dat slachtoffers steun ervaren, en zij die de daders benoemen niet als racist worden bestempeld.
En: dat gekeken wordt naar echte gevaren, waar het de internationale politiek betreft. Die liggen niet in de Oekraïne, maar vlak voor onze kust, op de bodem van de Noordzee, waar onze vitale leidingen vatbaar zijn voor spionage en sabotage, door Russen en anderen. Een mens heeft behoefte aan veiligheid, ook wij. Het is tekenend dat nogal wat Nederlanders in hun achterhoofd emigratieplannen maken, om te vertrekken wanneer het hier uit de hand loopt.
Voorlopig blijven wij toch maar hier. Hopend op beter, op een regering ‘die het beter doet’. Zonder fouten is niemand, maar wat minder schandalen en affaires moet toch kunnen. En een beetje veiligheid, graag. Veiligheid voor alles.
Nu eerst nog maar weer een half jaar een ‘demissionair kabinet Rutte IV’ doorstaan…..
