Zr. Ms. De Ruyter, vernoemd naar de beroemde admiraal Michiel de Ruyter.
De Gouden Eeuw mogen we niet meer zo noemen. Althans, volgens sommigen die alles willen leggen langs de meetlat van 21ste eeuwse normen en waarden. Erger nog, langs de meetlat van het politiek correcte denken van de wokisten. Nu, daar zijn we dan weer mooi klaar mee….
Voor mij blijft de zeventiende eeuw ‘de Gouden Eeuw’. Een tijdperk waarin ons land, de ‘Republiek der zeven Verenigde Nederlanden’, een voorname rol speelde op het wereldtoneel. We waren een zeemacht, met helden als Michiel Adriaanzoon de Ruijter, Maarten Harpertszoon Tromp en Piet Hein (‘zijn naam is klein, zijn daden benne groot’). De welvaart in met name Holland groeide razendsnel, en heus niet alleen door de slavenhandel. En met de welvaart bloeide de cultuur, met beroemde schilders als Rembrandt van Rhijn en Frans Hals.
We leerden dat vroeger allemaal op de basisschool, of zoals dat in mijn tijd nog heette: de lagere school. Je mocht nog trots zijn op ons land.
Vandaag de dag mag dat niet meer. Men doet liever aan zelfbeschuldiging. ‘Oikofobie’ noemt B@ud3t dat in één van zijn boeken. Nestbevuiling, zou je ook kunnen zeggen. Dat wat eerder onze eer was, moet nadien zoveel mogelijk besmeurd worden, zo lijkt het. Toen premier Balkenende het had over de ‘VOC-mentaliteit’ (“hadden we daar nu nog maar wat van”) werd hij weggehoond. Mannen van stavast mogen we niet meer zijn. We hebben volgens velen ons recht van spreken zelfs verspeeld.
Luchtverdedigings- en Commandofregat Zr. Ms. Tromp.
Nu hoor ik niet bij degenen die zeggen dat vroeger alles goed, of beter was. De Gouden Eeuw had zeker zijn donkere zijden. Niet ieder profiteerde van de rijkdom. Daar weten ook de ‘wingewesten’ in het oosten en zuiden van ons land over mee te praten. En inderdaad, wanneer je alles langs de meetlat van onze huidige normen en waarden legt, valt er genoeg op af te dingen. Maar dat geldt voor ieder tijdperk, ieder volk. Normen en waarden veranderen immers, maar nooit met terugwerkende kracht!
Het recht van spreken verspeeld. Dat geldt volgens de wokies vooral de blanke (witte, zeggen zij), westerse, rijke, rechtsdenkende, christelijke, vleesetende heteroman. Die heeft overal schuld aan, en moet zijn mond houden. Nu ben ik geen hetero, maar de rest ben ik allemaal wel, en ik houd mijn mond niet. Want net als ieder ander heb ik wat te zeggen.
En ik vind dat wij genoeg hebben te bieden.
Waar mogen wij dan trots op zijn, vandaag de dag? Als Nederland?
Op onze mentaliteit: vrijheidslievend, ondernemend, open. Een mix van noordelijke protestantse ingetogenheid, zuidelijke roomse zwier en nuchtere Hollandse handelsgeest. Soms bot, want: vrijmoedig. Met een nationalisme dat zelden doorschiet (behalve bij het voetbal) maar er wel degelijk mag wezen.
En we mogen trots zijn op onze mannen van stavast.
En daarmee bedoel ik diegenen die zich blijven inzetten voor het verdedigen van onze vrijheid.
Luchtverdedigings- en Commandofregat Zr. Ms. Tromp tijdens een NAVO oefening.
Ik bedoel niet diegenen die de woke-gedachte propageren en exporteren: abortusboten die de soevereiniteit van andersdenkende landen schenden, dwazen die migranten willen ophalen uit Griekenland of Italië en zo de mensensmokkelaars een handje helpen, onze regeringsleiders die schouderklopjes ontvangen omdat zij zo fijn vooroplopen in het uitvoeren van Agenda 2030. Dat alles leidt alleen maar tot knechting, gelijkschakeling, minder vrijheid.
Als dát ons exportproduct moet zijn, dan is er voor trots weinig plaats.
Nee, ik bedoel simpelweg ons leger, onze marine. Mannen die zich laten uitzenden om vrede en orde te brengen of te handhaven in gebieden van gevaar. Zij zetten toch maar hun eigen leven in voor vrijheid en recht.
En zeker, dat gaat niet altijd goed. Men moet soms ook weer met de staart tussen de benen vertrekken. Denk aan Afghanistan, Sczrebrenica.
Maar dat is niet de mannen en vrouwen in het veld of op zee aan te rekenen. Eerder de beleidsmakers die hen maar al te vaak op weg stuurden met een valse beeldvorming. Wanneer het fout gaat, komen zij niet te hulp, duiken ze maar al te vaak weg, en laten de teruggekeerde veteranen zwemmen in hun PTSS en erger.
Maar juist zíj zijn onze nieuwe helden. Zij verdienen steun van het thuisfront, ook als het resultaat in den vreemde tegenvalt. Zij horen hun verhaal kwijt te kunnen. En verdienen het zeker niet beschuldigd te worden door de beterweters van woke. Ook niet eeuwen na dato.
Het zou goed zijn onze strijdmacht, ter land, ter zee en in de lucht, in ere te herstellen. Te voorzien van goed en voldoende wapentuig. En niet alleen omdat Rusland nu aan het klooien is, maar altijd en voorgoed. Zij zijn het waard. Onze mannen en vrouwen aan het front zijn het waard. Ons land is het waard. Er is genoeg om trots op te zijn. Genoeg om voor te strijden.
Moeten we deze eeuw dan weer tot ‘Gouden Eeuw’ maken?
Ach, ik zou zeggen: doe maar gewoon, met wat ingetogen nuchterheid, en zwier….
*Ron
