Tegenwoordig word je doodgegooid met allerlei deadlines. En met targets. Vergeef me deze Engelse woorden. Maar als ik het heb over uiterste datums en doelen, weet je vast niet direct waar ik op doel. En nu wel.
De politiek kent allerlei agenda’s. En niet alleen de politiek, iedereen lijdt aan die ziekte, zelfs de kerk, heb ik gemerkt. Sinds we overal verplicht worden om te werken met beleidsplannen, zijn we geneigd onze toekomst te vangen in de tijd. En in doelen, zinvol of onzinnig, haalbaar of totaal niet, dat lijkt niet uit te maken. We stellen een deadline vast: dan-en-dan moeten we dat-en-dat gehaald hebben. Tussentijdse nieuwe inzichten krijgen nauwelijks een kans.
Zo hoor je alom over ‘Agenda 2030’. De Sustainable Developement Goals (weer Engels, beter: Duurzame Ontwikkelings Doelen) van de Verenigde Naties.
In 2030 moeten we onder meer “de klimaatdoelen” gehaald hebben. Dat wil zeggen: we verplichten ons om bijvoorbeeld de uitstoot van stikstof (een op zich heel natuurlijk iets) en van CO2 in 2030 teruggebracht te hebben tot.. ja, zeg het maar…! En voor tweeduizend-zoveel alle kolencentrales dicht.
Zo stellen we onszelf een heleboel doelen. Voor dit-en-dit jaartal de armoede of de honger de wereld uit. Voor dan-en-dan een rookvrije samenleving, gelijkheid voor alle genders, en zoveel vrouwen door het glazen plafond heen.
Daarbij komt nog: wanneer we de gestelde doelen niet op tijd halen, dan spiegelt men ons de meest afschuwelijke toekomstbeelden voor.
Waar komen deze doelen en deadlines toch vandaan? Wie verzint dit; wat zit er achter? Is er werkelijk een probleem vastgesteld, is aangetoond dat de diagnose klopt en de aangevoerde remedie (het doel, binnen zoveel tijd te bereiken) helpen zal? En is het toekomstscenario zonder het bereiken van die doelen werkelijk zo somber?
Ik heb steeds meer het gevoel dat het bij deze dingen niet om gezond verstand gaat, niet om wetenschap, maar om ideologie. En uiteindelijk om geld en om macht van enkelingen. Het ‘stikstofprobleem’ is wetenschappelijk nauwelijks vast te stellen, de ‘gendergelijkheid’ heeft niets met biologie te maken, de zwarte doden in Amerikaanse voorsteden nauwelijks met racisme, de ‘coronamaatregelen’ weinig met volksgezondheid. Er is iets heel anders gaande: vanuit internationale organisaties wordt ons een ‘nieuwe wereldorde’ voorgeschoteld, uitgaande van gelijkheid en gelijkschakeling. Deze nieuwe orde wordt gaandeweg geïmplementeerd in de verschillende nationale staten. En men zet er druk achter: vóór 2030, want ánders….
Ook op Europees niveau vinden we deze manier van werken, en onze nationale overheid gaat daarin helemaal mee. Zij wordt steeds dwingender in haar wetgeving, gedwongen door ‘Brussel’ en door andere verdragen waar geen parlement aan te pas is gekomen. Steeds verder dringt de overheid door in ons persoonlijke leven. Zo mogen we bijna nergens meer roken, moeten we minder vlees eten, allemaal aan zeewier, krekels en meelwormen, allemaal het feminisme en de gendergelijkheid omarmen, mogen we bepaalde woorden en uitdrukkingen niet meer gebruiken, wordt onze geschiedenis herschreven, enzovoorts.
Om maar even bij de ‘klimaatdoelen’ te blijven. Om deze, ‘vóór 2030!’ of: ‘vóór 2050!’ te halen, moeten we dus van het gas af. En moesten we eerder al van de kolen af. Terwijl we volgens dezelfde mensen nóg eerder al van de kernenergie af moesten. Allemaal aan warmtepompen, de wind- en zonne-energie. Die niet werken…
We moeten ook van onze boeren af. Omdat door onze talloze Natura 2000 postzegelgebiedjes (meer dan welk ander Europees land ook) bijna elke boer wel aan een natuurgebied(je) grenst. Hoezo ‘natuur’, denk ik dan? Nederland is cultuurland. Ook onze ‘natuur’ is cultuurland. En enkele uitzonderingen daargelaten gaat het prima zo. Maar nee, er zijn deadlines. En targets: zóveel piekvervuilers eruit. En die ‘moeten we halen’. “Vóór 2030! Want ánders..”.
En denk nu niet dat heel de wereld zich alles aantrekt van deze deadlines. Welnee, driekwart van de landen trekt zich er niets van aan. Intussen gaan andere landen juist aan het gas. Of aan de kolen. Of aan de kernenergie. Landen veel groter dan de onze. Dus onze reductie legt totaal geen gewicht in de schaal. Alleen Nederland en enkele andere westerse landen lopen als het beste jongetje van de klas voorop in dit alles. Met als gevolg dat we ons zelf gigantisch in de vingers snijden.
Wat is het toch, dat we steeds van die deadlines, van die eindstrepen vastleggen? Niet alleen met het klimaat dus, maar op vele terreinen? Ik geloof, nogmaals, dat er een wil tot macht achter zit, macht voor enkelingen dan welteverstaan. Door mensen angstig te maken voor de toekomst (het moet vóór 2030 hoor..!), door mensen los te weken van hun natuurlijke verbanden, door een zinloze oorlog aan te wakkeren in plaats van te werken naar vrede, door ons zo te verarmen, worden mensen tot massa gemaakt, gemakkelijk te manipuleren en goed onder controle te houden.
De ‘nieuwe wereldorde’, de ‘Great Reset’ zo men wil, is niet goed voor de mensen, maar enkel en alleen voor de machthebbers. Big Money, Big Pharma, Big Tech en nog zoveel meer groots.
Is ons toekomstscenario dan niet zwart? Moet er dan niet wat gebeuren? Vóór dan-en-dan, want anders vergaat de wereld?
Ik vind het nog altijd heel verstandig van onze God, dat Hij in de Bijbel geen tijdstip heeft vastgesteld waarop een einde aan deze wereld komt. Er zijn wel tekenen gegeven waaraan je kunt afleiden dat het wel op ‘het Einde’ aangaat. En er zijn er (ook in het geloof kunnen sommigen het niet laten), die uit die tekenen een voorspelling menen te moeten doen wannéér het zover is: ‘dan-en-dan vergaat de wereld’.
Maar God is verstandig: Hij geeft daarover niets prijs. En dat voorkomt dat je in een kramp schiet. Dat voorkomt dat je angstig wordt. Dat voorkomt dat je jezelf en elkaar gaat verplichten en laat opjagen: “pas op, dan-en-dan is het zover. Dus voor die tijd moeten we daar-en-daar zijn.”
Geen deadlines dus. God heeft de tijd, Hij neemt die ook. En wij krijgen de tijd. Volop, heel ons leven. Om in te keren en ons te richten op wat er echt toe doet.
Het ware te wensen dat de menselijke overheden ook weer eens zo verstandig werden. Waakzaam en nuchter. Met gezond verstand en wijsheid ons leven begeleiden. Maar ja, dat vergt een overheid die keurig op afstand blijft van ons persoonlijk leven. Een overheid die mensen serieus neemt, en hen niet angst wil aanjagen, om ze op die manier een makkelijke prooi te maken van ideologisch geïnspireerde doelen.
Helaas.
Ds. Ron
