Er wordt wat af gescholden en gedreigd vandaag de dag. Zelfs binnen de Tweede Kamer blijkt het gedrag grensoverschrijdend. Nu is ‘grensoverschrijdend’ een containerbegrip: je kunt er van alles onder verstaan, van een al dan niet misplaatste grap tot en met misbruik en geweld.
De Roze Leeuw heeft er ook mee te maken. Nu wij ons een levende groep mensen betonen, ons niet ‘monddood’ laten maken maar ons uitspreken, hebben we direct ook te kampen met tegenspraak. Dat is niet erg, maar vaak is het alles behalve fair. Tegenspraak moet aanleiding geven tot gesprek, tot debat, met open vizier.
En dat laatste, daar ontbreekt het maar al te vaak aan.
Veel gescheld gebeurt van achter de computer, vanuit anonieme accounts, waarbij de schelder en bedreiger zelf lekker buiten schot blijft. En het debat wordt vakkundig ontlopen door de ander te ‘framen’. Hem of haar in een zó negatief kader te zetten, waardoor men wel móet concluderen: die ander is het gesprek niet waard. Er zijn heel wat van die frames, van die negatieve etiketten tegenwoordig. ‘Wappie’. ‘Complotdenker’. ‘Fascist’. ‘Marxist’. ‘Extreemrechts of -links’. ‘Wokie’. Of: ‘anti-wokie’.
We hebben ons sterk gemaakt voor een petitie tegen de voorleesmiddag door Drag Queens in Rotterdam. De Roze Leeuw stond daar, met 3 man! Tegenover een grote schreeuwende menigte. Dapper en met open vizier. Gescheiden gehouden door de politie.
Er is heel wat geroepen, over en weer, die middag. Gescholden ook. In de media werden er weer heel wat onterechte en negatieve ‘frames’ op De Roze Leeuw geplakt. ‘Ultra-conservatief’, ‘Über-conservatief’. ‘Extreemrechts’. En achter de schermen waren er ook nog dreigementen. Hoe ga je daar nu mee om?
Schouderophalen? Bij hoog en bij laag ontkennen? Terugschelden? Terugvechten? Dreigen of zwijgen?
Ik moet als dominee (sorry, seculiere lezers!) toch weer aan een paar Bijbelteksten denken.
De eerste gaat over de profeet Elisa. Het staat in 2 Koningen 2:
‘Toen Elisa naar de stad omhoogliep, rende een troep jongens op hem af die hem uitlachten en schreeuwden: ‘Zet ‘m op, kaalkop! Zet ‘m op, kaalkop!’ Elisa keek om, en toen hij de kinderen zag, vervloekte hij ze in de naam van de Heer. Meteen kwamen er twee berinnen uit het bos, die tweeënveertig van de kinderen verscheurden.’
Het tweede is een woord van Jezus. Het staat in de Bergrede, Mattheüs 5:
‘Verzet je niet tegen wie kwaad doet, maar keer degene die je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe.’ Beide houdingen kan ik begrijpen.
Wanneer iemand jou onterecht beschuldigt, jou uitscheldt, dan kom je voor jezelf op. Je probeert uit te vinden waarom men zo doet. Je doet aangifte en probeert je recht te krijgen. Of je wordt zo kwaad dat je terug gaat schelden, terugmept misschien zelfs. Je vervloekt die ander, met soms desastreuze gevolgen die niet meer te repareren zijn. Denk aan die 42 kinderen uit het verhaal.
De andere houding is: zwijgen. Het gelaten ondergaan. In de hoop dat de agressie uit je tegenstander wegvloeien zal. Dat is volgens mij de koninklijke weg.
Maar ik moet zeggen dat het mij niet altijd licht valt om die laatste weg te gaan.
Ik vraag mij af waar die agressie in de huidige tijd toch vandaan komt. Vooral nu de agressie (het de ander niet aan willen horen, de ander negeren, controleren, volgen, zwartmaken, uitschelden, framen, cancellen) uitgaat van de machthebbers, de meerderheid, de overheid zelfs. Wat beweegt hen?
Ik denk dat het hetzelfde is als in de tijd van Jezus, die als éénling stond tegenover een menigte, de geestelijke én de wereldse machthebbers.
Het is angst. Angst voor de waarheid. Angst om die waarheid onder ogen te zien. Eigenlijk kun je alleen maar medelijden hebben. Met een oud woord: deernis. Ware het niet, dat de toekomst van ons allen op het spel staat. Dan kun je niet zwijgen.
En dáárom stonden ze er, op dat plein in Rotterdam. De drie Roze Leeuwen die daar stonden. Klein en kwetsbaar, maar opkomend voor de kinderen. En het getier van de massa namen ze maar voor lief.
Ron
