Roze Leeuwen zijn vóór kinderbescherming
Toen moeder Teresa ooit werd uitgenodigd door de organisatoren van een demonstratie tegen oorlog weigerde zij. De verbaasde organisatoren kregen het volgende antwoord te horen:
’Nodig mij maar uit wanneer je een demonstratie vóór vrede organiseert’.
En daar had zij natuurlijk gelijk in. Zij geloofde dat dat kennelijk de juiste weg moet zijn geweest. Voor haar in ieder geval wel, want zij is uiteindelijk heilig verklaard. Een enkele Macedonische vrouw, en veel armen en behoeftigen die dankzij haar weer een lichtpuntje hadden in hun leven.
Er is veel voor en tegen moeder Teresa gezegd, maar zij had hier gewoon gelijk. En zonder de heren van de Roze Leeuw heilig te verklaren hebben zij ergens ook heel erg gelijk in. En dat is in hun sterke wil om kinderen te beschermen.
Zij vinden het onnodig om kinderen bloot te stellen (pun intended) aan verschijnselen zoals: drag-queens en andere -ik noem het maar: – artiesten. Dat betekent niet dat zij tegen drag-queens zijn. Dat zeggen ze niet. Zij zijn vóór kinderbescherming.
Omdat ik niet in de homo-scene zit, en ook al nooit in een kast -ik pas daar simpelweg niet eens in- heb ik niet precies een idee wat drag-queens nou allemaal willen en hoe dat nou zit. Ik ben namelijk een hetero. Het maakt mij nu even niets uit dat sommige lezers roepen: ‘jaaaa-ja Carl, zo kennen we er nog wel een paar’. Ik denk dan gewoon: ‘ach laat die jongens een lolletje hebben, laat ze weddenschappen afsluiten, ik weet wie en wat ik ben. En dat weet ik omdat ik als kind gewoon een normale ‘ouderwetsche’ opvoeding kreeg. Ik werd niet geconfronteerd met transgenders die een heen en weer slingerende bockworst onder hun rok lieten zien, de Big Ben onder de kilt, The ‘Codpiece’ aan het stalen harnas[1]. Ook werd ik niet door meneer en mevrouw ‘Zeurmeniet’ ten dans gevraagd. (Afgezien van het feit dat ik niet goed kan dansen). Daarentegen had ik vroeger een zeer charmante juffrouw op school: Juffrouw Irene. Dat was nog eens een knappe dame. Daar kwam het worteltje van Carl’s fantasieën wel mee omhoog. Dat was dan weer wel een probleem wanneer ik voor de klas moest komen; dat werd dan: ding omhoog, riem strak, trui eroverheen en hopen dat het vermaledijde ding niet ineens slap werd. Het liep gelukkig allemaal goed af, vooral naar juf Irene blijven kijken, dan komt het helemaal goed. Pas toen ik weer zat ging de wortel van Carl liggen.
Verder bestond mijn seksuele voorlichting uit een waarlijk ver-make-lijk boek waar bijna hysterisch humoristische teksten in stonden: ‘zie je papa’s piemeltje?, dat staat stijf’. Nou, ik zit nu te schuddebuiken van het lachen, maar het was een eerlijk, recht toe, recht aan boekje. Niets verkeerds, niets geks.
Ik had geen heel gay-theater nodig om seksualiteit te ontdekken. Bij biologieles op de middelbare school konden we spreekbeurten geven over voorbehoedsmiddelen. Dat resulteerde in een groepje giechelende meiden dat tot grote hilariteit van de rest van de klas een condoom over een bezemsteel drapeerde. Puur vermaak, geen drag-queen nodig.
Dat is precies hoe het gewoon kan. Er hoeft niet zoveel theater en politieke en activistische agenda omheen. Gewoon pure voorlichting zonder gedoe. Dat, of juf Irene natuurlijk. Maar daar gaan we het even niet over hebben[2].
Kort gezegd: De Roze Leeuwen zijn niet tegen Drag-queens. Ze zijn vóór kinderbescherming. Wees eens wat realistischer mensen. Kinderen zijn geen politieke objecten of agendavoorwerpen. Het zijn kinderen, laat ze vooral kind zijn, dat volwassen ge’leuter’ komt nog wel.
[1] https://www.artofmanliness.com/style/clothing/bringing-back-the-codpiece/
[2] Nou willen ze natuurlijk weer álles over juf Irene weten.
