Het IJburg-Zuidas effect in 020
Hoewel ik mij zelden begeef in 020, speelt zich daar uiteraard wel het een en het ander af. In de ‘stad waar alles kan’[1], in de gezonde Amsterdamse benzinestank. Je treft het daar, junks, krakers, straatartiesten, artistiekelingen, extreem mondige inwoners, hoerenbuurten, rijen coffeeshops, Bikers, de Beurs, maar ook marktpleintjes, horeca en veel bedrijvigheid. Een en ander gelardeerd met kamikaze-fietsers die om niets gehele scheldkanonnades over iedereen uitstorten, mocht er eens per ongeluk iemand de euvele moed hebben het fietspad, de stoep, de straat -kortom over al waar Amsterdammers fietsen- te vereren met hun aanwezigheid.
Wat er ook woont zijn twee soorten bewoners die ogenschijnlijk ver van elkaar afstaan maar soms meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken. Groen-Links en NEE66 types aan de ene kant, en eneurme VVD-kakkers aan de andere kant. Botweg kun je beginnen met te kijken in de buurten IJburg en de Zuid-As.
Ik weet dat het niet een perfecte indicatie is, maar daar gaat het nu niet persé om.
[1] Maggie MacNeal
Het kneiter-linkse gemeentebestuur aldaar had een nobel idee, er moest ‘groene energie’ opgewekt gaan worden. En wel met windmolens. Zoals te doen gebruikelijk werd een aantal raadsleden wakker uit het bestuurlijke middagdutje. Er werd lawaai gemaakt, het kwam op de agenda, er werd gedebatteerd en GL en NEE66 stemden voor.
Dat was een briljant plan,….althans zo leek het voor GL’ers en NEE66’ers. Totdat de locatie bekend werd gemaakt: IJburg. En laat dat nou nét een wijk zijn waar veel aanhangers van deze twee partijen wonen. Er ging een ware schokgolf door de wijk. Uiteindelijk leidde het tot een krantenartikel. Dat artikel wekte destijds bij mij op de lachspieren, alleen al vanwege het leedvermaak. Vooral schaterde ik het uit toen er een fotootje met een paar ‘teleurgestelde’ bewoners geplaatst was en er ergens de tekst: ’Jaaaa, toch niet zo een goed ideeee’. Echt pijn in mijn buik en keel van het lachen, wat was dát mooi! Dier verongelijkte smoelwerken als symbool van teleurstelling over de effecten van de eigen politieke wil.
Nu speelt zich iets soortgelijks af aan de andere kant van het politieke spectrum, en in een andere buurt: de Zuid-As (voor het gemak noem ik dat een buurt). Deze ‘As’ wordt onder anderen bevolkt door mega-dure advocatenkantoren maar ook door de leden van de hockey- en golfclubs. De ‘Pieter-Willem-Jan-Henk-Frederiq-Dirk van Builen tot Huilen’ types.
Compleet met overhemd, chino’s, en witte ‘thânnis’-schoenen. (Geen witte sokken). Het is namelijk zo dat daar geen windmolens maar een erotisch centrum moet komen. En dát is natuurlijk tegen het zere been van de plaatselijke caq-malade. Stel je voor dat hun zoontje Zebedeus-Florijn een hard hockeystickje krijgt van een der dames van lichte zeden, of misschien wordt zijn golfclubje wel strak van een heer die toevallig net een golfballetje opraapte (bukken voor zeep kent men hier niet zo, maar voor een golfballetje wordt een uitzondering gemaakt). Dat kan niet, een dergelijke travestie zal zich toch niet gaan afspelen op de Zuid-As? Heremetijd, dat kunnen we niet hebben hoor. Want dan pakken we de Porsche Cayenne (‘tegenwoordig heeft iedereen toch een Porsche?’), en dan vertrekken we op permanente vakantie naar Lech.
Nimby syndroom.
Not in my back yard. Dat is wat nimby betekent. En dat is ook precies hoe je bepaalde groepen in deze samenleving eens kunt laten voelen wat hun politieke wensen betekenen in de praktijk. Je gaat zien dat fervent voorstanders van windmolens ineens omdraaien wanneer diezelfde molens ineens in hun buurt komen en zij ineens geconfronteerd worden met de ware effecten daarvan.
Plotseling moest je het allemaal niet zo zien. Alles kan, alles is goed, alles is logisch, totdat het in de eigen buurt gebeurt, in een keer is het dan een probleem. Staat het bij anderen in de tuin, straat, buurt, dan maakt het niet uit.
Nimby dus.