Ieder zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig zijn eigen ‘Pride’. Maar ik moet zeggen dat ik zelf het respect voor dit soort uitingen al een tijdje heb verloren.
Het begint al met de afbeeldingen waarmee dit soort evenementen worden aangekondigd. Ongetwijfeld bedoeld als feestelijk uitbundig, komen ze op mij eerder over als uitdagend en seksualiserend. Hoe uitgedost mensen er bij durven lopen, het bezorgt mij plaatsvervangend schaamrood op de kaken. En de juichkreten die alom klinken als zelfs politiemensen, militairen, politici, enzovoorts zich manifesteren op een van de bootjes in de Amsterdamse grachten: het is voor mij onbegrijpelijk en werkt totaal vervreemdend. Moeten we hier respect voor hebben? Straalt dit nog gezag uit? Sterker nog: is dit hoe ons mens-zijn is bedoeld?
Mannen zijn niet of nauwelijks meer als mannen herkenbaar, vrouwen niet als vrouwen. Het loopt allemaal door elkaar en het is vooral heel veel bloot.
Het is net alsof het leven van homoseksuele mensen, LHBTI’s moeten we tegenwoordig zeggen, met heel veel + erachter, alleen maar draait om seks, om seksualiteit.
Wij van ‘De Roze Leeuw’ herkennen ons daar totaal niet in.
We missen bij dit alles: ingetogenheid, waardigheid, een reden voor ware trots.
We generen ons voor de manier waarop LHBTI’s, aangestuurd door het COC en aanverwante organisaties, zich tegenwoordig menen te moeten uiten en presenteren. Niet alleen bij de pride’s, maar overal. Het geeft immers een verkeerd en vertekend beeld van wie wij zijn en wie wij willen zijn: gewone mensen, die net als anderen hun werk doen en meedraaien in de gewone samenleving. Mannen die mannen zijn, vrouwen die vrouwen zijn. Oké, wij vallen op mensen van hetzelfde geslacht. Maar onze identiteit is zo heel veel meer.
Vreemd uitgedost op straat lopen is leuk voor Carnaval. Maar verder zijn wij normaal, doen wij normaal en kleden we ons normaal. Onze trots is onze waardigheid. We halen ons zelf niet naar beneden.
Het is onbegrijpelijk dat men niet doorheeft dat dit soort uitingen uiteindelijk tegen ons gaan werken. Het hele pride-gebeuren gaat mensen op een gegeven moment zo tegenstaan, dat de heteroseksuele meerderheid op deze manier een hekel aan ons krijgt. Zeker wanneer de Pride niet meer beperkt blijft tot een éénmalig jaarlijks festijn in Amsterdam, maar je overal bijna struikelt over pride’s, roze dagen, paarse vrijdagen, enzovoorts. Het is teveel, het dringt zich op, men krijgt er een afkeer van.
De Roze Leeuw in elk geval wel.
Daarom zetten wij met overtuiging en kracht een ánder beeld neer van wie wij zijn.
Waardig, als leeuwen.
Ds. Ron
