Eigenaarschap is wat ons verder brengt!
Vandaag de dag gaan er weer stemmen op om de militaire dienstplicht opnieuw in te voeren. Enig opportunisme kan de voorstellers niet ontzegd worden. De al maar doorgaande oorlog in Oekraïne maakt mensen bewust van het feit dat de al jaren genoten vrede in onze landen geen vanzelfsprekendheid is.
Voortdurend en toch ook wel eenzijdig wordt door onze regering, en door de Europese regering, gewezen op het ‘gevaar Rusland’. Poetin wordt gedemoniseerd en Zelensky zo’n beetje heilig verklaard, en na een aarzelend begin met tweedehands helmen wordt het Oekraïense leger van zowat alles voorzien wat het nodig heeft. De wapenindustrie vaart er wel bij, maar zolang we niet ook soldaten leveren zijn ‘wij’ niet in oorlog met Rusland, zegt men. Of is het wel ‘onze oorlog’? – Zeg het maar….
Onzekerheid
Maar dan dus de dienstplicht. Ik ben er op zich wel voor. Zij het, dat onze dienstplichtigen dan wat mij betreft opgeleid zouden moeten worden om onze eigen landsgrenzen te verdedigen, voorzien van voldoende en modern wapentuig. En niet om als kanonnenvoer te dienen aan een onzeker en ver ‘Oostfront’.
Ik verbaas mijzelf dat ik voor de dienstplicht ben. Destijds, toen deze verplichting nog bestond voor iedere opgroeiende jongeman, was ik maar wat blij dat het mijn deur voorbijging. Eerst door ‘broederdienst’ (mijn oudste broer had gediend en mijn tweede broer was tandarts geworden in een zogenaamd ‘noodgebied’), en vervolgens, toen dat laatste toch niet voldoende bleek om ook mij vrijstelling te geven, doordat het werd ‘afgeschaft’. Of eigenlijk: opgeschort, want de dienstplicht is naar verluid nooit echt afgeschaft.
Bescherming
Ik had wel moeten gaan. Niet omdat de diensttijd op zich zo zinvol was, want: veel verveling. Maar omdat het op de een of andere manier van jongens toch mannen maakte. Beschermd opgevoed als ik was, ben ik tot op hoge leeftijd lang een angstig en onzeker jongetje gebleven, weinig weerbaar of toegerust tot een stevig staan in de maatschappij. Dat ligt ongetwijfeld ook aan mijn karakter, maar: ik werd ook niet uitgedaagd. Ergens ben ik gepamperd en heb ik mij gemakzuchtig laten pamperen.
Aan deze kwaal lijden veel ook later opgegroeide mensen in ons deel van de wereld. We hebben het goed, te goed, alles wordt voor ons geregeld en als dat fout gaat, voelen we ons slachtoffer en gaan we jammeren. Ook in LHBTQI+ kringen gaat het vaak zo. Zwaar gesubsidieerde belangenverenigingen komen voor ons op en klagen aan, want o wat worden we gediscrimineerd….!
Geloof
Het kan anders en het moet ook anders. Ik ben ik en ik ben eigenaar van mijn leven. Als ik er wat van maken wil, dan moet ik dat zelf doen. Als ik meen zwak te staan in de maatschappij, onveilig op straat of wat dan ook, dan moet ik mij zelf weerbaar maken. Fysiek en mentaal, in daad en in woord. Natuurlijk besef ik, als gelovige, dat God mijn leven bepaalt en dat wij niet alles in de hand hebben, maar ten opzichte van onze medemens neem ik het heft in handen, en draag ik verantwoordelijkheid.
Misschien hoeven we er niet eens voor ‘in dienst’. Maar is het al voldoende als we ons door organisaties als ‘De Roze Leeuw’ laten uitdagen en motiveren tot eigenaarschap. Dan leren we dat niets komt aanwaaien, en leren we onze plek in de wereld en in het leven op te eisen. Het front ligt immers niet in het oosten, maar vlak voor onze voeten.
*RON