Saamhorig!
Onze samenleving is eigenlijk geen samen-leving meer. We zijn gigantisch geïndividualiseerd. Iedereen gaat zijn eigen gang, in een eigen hokje of bubbel. En dat gaat prima, zo lijkt het, voor wie zich in zijn eentje goed redden kan. Maar veel mensen vallen tussen wal en schip. We zijn immers gebouwd op ‘samen’. De eenzaamheid is enorm onder de mensen.
Dat was vroeger wel anders. Ik ben geboren in 1956, en heb het gevoel daar nog net een staartje van te hebben meegemaakt. Dat de maatschappij niet bestond uit losse individuen, maar uit gemeenschappen van mensen. Dat begon al heel klein, in het gezin. Je was familie van elkaar, en hield elkaar vast. Of je woonde in dezelfde buurt, hetzelfde dorp of dezelfde stad. En dat voelde als ‘samen’. Want je had dezelfde geschiedenis, je deelde in dezelfde verhalen. Ook al was je nog zo verschillend. Dat mensen elkaar niet verstonden en zich van elkaar afkeerden kwam toen ook voor, maar werd gezien als een enorm verlies.
Ik heb ook de tijd nog meegemaakt van de ‘zuilen’.
Mensen herkenden elkaar in manier van leven en in de wereld staan, en zochten elkaar ook op en ontmoetten elkaar met regelmaat. Of je nu katholiek was of socialist, protestant of humanist, je hoorde ergens bij. In de eigen club wist je je gekend, werd je bezocht, en zorgde je voor elkaar. En samen dan ook nog eens voor die mensen die nergens bij hoorden. Want ook daarvoor wist je je verantwoordelijk.
Op die verzuilde samenleving is vanaf midden jaren zestig (ik was toen 10) enorm neergekeken. Men vond het burgerlijk, ouderwets en conservatief. Alles moest anders. De beslotenheid van de gezinnen werd opengebroken, huwelijkstrouw was passé, oude gemeenschappen verdwenen, vertrouwde instituten zoals scholen werden gefuseerd tot enorme verbanden, gemeenschappelijkheid werd ingeruild voor neo-liberaal denken, waarin je alleen nog maar voor jezelf zorgt en niet voor elkaar. Zo zijn we geworden tot massa-mens, in één generatie, binnen enkele tientallen jaren.
In die situatie zitten we nu. We weten ons hierin gemanipuleerd en we bespeuren onbehagen en van tijd tot tijd voelen we ons bitter eenzaam.
Bij De Roze Leeuw willen we daar wat aan doen. Want slachtoffer zijn ligt ons niet, we streven ernaar ons leven in eigen hand te nemen. Voor elkaar en met elkaar.
Homoseksuele mensen die conservatief denken, die niet meewillen in het alom opgedrongen woke-denken, staan vaak alleen in de wereld. Waar ontmoet je gelijkgestemden? Zouden we als Roze Leeuw een nieuwe gemeenschap kunnen stichten, dwars tegen de tijdgeest in, om mensen weer nieuwe geborgenheid te kunnen bieden, waarin ze elkaar kunnen ontmoeten, herkennen in levensstijl? Een nieuwe vorm van ‘samen’? Velen van ons zien daarnaar uit, ik in ieder geval wel.
Ik denk dat we dán ook nog veel meer ons kunnen inzetten ten goede van de samenleving. Als wij sámen opereren, staan we ook sterk. En kunnen we des te krachtiger opkomen voor wie tussen wal en schip dreigt te raken.
RON
