Wij van De Roze Leeuw maken ons sterk voor een hoge waardering van kunst en cultuur.
Dat lijkt een open deur, maar dat is het vandaag de dag bepaald niet meer.
Zowel bij kunst als bij het bredere begrip ‘cultuur’ heeft altijd een zekere spanning bestaan. En dan doel ik vooral op het verschil tussen ‘hoog’ en ‘laag’, tussen ‘officiële kunst’ en ‘volkskunst’.
Het eerstgenoemde wordt vooral door de elite gewaardeerd. Vaak hoog opgeleide kunst- en cultuurminnaars die menen te kunnen uitmaken wat echte kunst is, vaak zwaar gesubsidieerd. Dezelfde elite die vol dedain neerkijkt op volkskunst en huisvlijt.
Zodoende kon bijvoorbeeld de moderne kunst van de avant-garde zich tomeloos ontwikkelen en verbreiden, terwijl er onder het volk nauwelijks publiek voor was. Of het nu om architectuur ging, om schilderkunst, literatuur of muziek, het kon vaak niet gek genoeg. Men deelde elkaar in kleine kring de prijzen toe, prijzen die vooral in de schilderkunst tot gigantische hoogte werden opgedreven.
De kunst van het volk, geliefd en begrepen door de mensen, werd genegeerd. Ik denk o.a. aan het weghouden van de prachtige schilderijen van iemand als Henk Helmantel uit de grote musea.
Er is echter een omslag gaande. De gewone volkse kunst, geliefd bij de mensen, mag weer, en wordt eindelijk begrepen in zijn eigen kwaliteit. Helmantel mag de musea in, om zo maar te zeggen. Volksgebruiken belanden op de Unesco-lijst van beschermd erfgoed, en de eindeloze subsidies op elitaire cultuur staan nu en dan zelfs onder kritiek.
Maar er doemt nieuw onheil op aan de horizon: de ‘weg-met-ons-mentaliteit’.
Kunst en cultuur moeten ineens voldoen aan de woke-ideologie. De Gouden Koets blijft gerestaureerd en al plots op stal, want afbeeldingen daarop zouden ons slavernijverleden verheerlijken.
Zwarte Piet mag niet meer, want ook deze ‘tegenfiguur’ bij Sinterklaas zou ineens racistisch zijn. Onze roemrijke Gouden Eeuw wordt van zijn voetstuk gestoten, en sommige beelden van grote zeehelden wacht eenzelfde lot. En in onze taal zijn in een luttel aantal jaren diverse woorden en uitdrukkingen taboe verklaard.
Zeker: kunst en cultuur veranderen met de tijd. Maar de woke-ontwikkeling is niet natuurlijk van binnenuit.
Integendeel, ze wordt in korte tijd afgedwongen door nieuwkomers die gastvrijheid in ons land genieten. Hun ‘slachtofferschap’ wil ons als Nederlanders tot schuld en schaamte bewegen, en dwingt ons tot het afstand nemen van onze geschiedenis en tradities, die ons tot nu toe met trots vervulden en ons het gevoel gaven ‘thuis’ te zijn.
De Roze Leeuw verzet zich tegen deze ontwikkeling. Wij willen trots zijn op onze historie, en onze tradities in ere houden
Wij houden van architectuur, schilderkunst, literatuur en muziek van hoge kwaliteit, en waarderen ook wat ons land koestert aan volkse tradities, streekeigen feesten en andere cultuuruitingen. Wij hoeven ons zelf niet weg te gooien of terug te trekken. Zoals alle nieuwkomers hun cultuur mogen meenemen naar ons land, is het ook ons geoorloofd het ‘ons eigene’ ongeschonden en onaangevochten te behouden.
