Op de lagere school leerde ik dat ons land veilig was. Je kon veilig over straat, want er was overal straatverlichting, en als er iets gebeurde dan was de politie dichtbij. Zomaar beroofd worden, dat gebeurde niet meer. Hetzelfde in het bos: vroeger had je er wolven, die waren nu uitgeroeid. Je kon er rustigwandelen. Het gaf ons als kinderen een veilig gevoel: “Wat leven we toch in een heerlijk land….!”
Nou, dat is wel veranderd zeg, in de loop van mijn leven!
Op straat hebben we de veiligheid rap zien afnemen. Voor alle Nederlanders. Maar vooral voor kwetsbare groepen als ouderen en vrouwen in de nachtelijke uren. En ook voor ons, homoseksuelen, is het er niet bepaald op vooruit gegaan.
En we kunnen er niet omheen: dat heeft ook te maken met het open-grenzen-beleid dat onze regering nu al tientallen jaren hanteert. Iedereen kan maar in- en uitlopen. Mensen uit landen met een macho-cultuur (‘sla d’r op!’) nemen langzamerhand de straat over. En constateren dat wij Nederlanders maar weinig terugdoen. Gestolen waar wordt makkelijk de grens over getransporteerd en voor goud geld verkocht, elke jongere draagt een mes bij zich en geldautomaten zijn nergens meer veilig.
Als homo over straat, hand-in-hand? Voor mij persoonlijk hoeft het niet, maar het moet wel kunnen. En het kón ook: zeker in Amsterdam maar ook elders kon je je steeds veiliger wanen. “wat leven we toch in een veilig land…!” Maar het is voorbij..! Mensen uit landen met een totalitaire godsdienst of sterk masculiene of preutse cultuur tolereren uitingen van genegenheid tussen twee mannen of twee vrouwen niet. En dat wordt ons telkens weer met harde hand duidelijk gemaakt.
Net als de wolven op de Veluwe worden zij verwelkomd met: ‘doe je ding’. Nu, het ding van wolven is ‘roven’, en de schaapskudden zijn het slachtoffer. Die arme schapen denken niet meer: ‘wat leven we toch in een heerlijk land’….
Wij moeten van de overheid en de politie vragen, ja eisen: bescherm ons! Ons en alle landgenoten, tegen hen die het op ons voorzien hebben. Want als je geweld tolereert, verzwijgt, goedpraat, onder het tapijt veegt, dan is de échte tolerantie zoek. Dan is er geen veiligheid, voor niemand. We willen weer een land op trots op te zijn!
Daarin hebben we ook een taak voor ons zelf. Respect dwing je als homo alleen af, wanneer je echt jezelf bent. Niet nichterig of extravagant, maar gewoon als de man die je bent. En we zullen ons zelf dan ook weerbaar moeten maken.
Toen midden 20ste eeuw een homobar de zoveelste politie-inval kreeg te verduren, gingen de aanwezige homo’s ineens terug–meppen. Dat was een begin vanommekeer. Ook wij moeten weerbaar worden, ook fysiek. Zelf ben ik begonnen aan een cursus weerbaarheid en ga ik op boksen. Dat zal op mijn ouwe dag en met mijn magere lijf nog niet meevallen, maar het gaat om de intentie. De Roze Leeuw wil weerbaarheid en veerkracht bevorderen. We zijn per slot van rekening wel mannen!
