Verzuiling is zo gek nog niet…

“Waarom moet er een stichting als De Roze Leeuw zijn, terwijl er toch al zoveel andere organisaties zijn die zich sterk maken voor mensen die seksueel een andere geaardheid hebben? Je hebt toch al het COC, en de brede LHBTIQ+ beweging die zich verenigt onder de regenboogvlag?” Die vraag kreeg ik laatst, toen ik vertelde over mijn nieuw begonnen inzet voor onze nog jonge stichting.

Dat ik nu met mijn mond vol tanden stond kan ik niet zeggen, ik heb meestal mijn woordje wel klaar. Maar de vraag zette mij toch aan het denken.

Het is iets van ‘verzuiling’. Je voelt je toch het meest thuis bij gelijkgezinden.

Verzuiling is iets van vroeger, vond men tot voor kort. Mensen verenigden zich in zuilen van socialisten, communisten, liberalen, katholieken, hervormden, gereformeerden, vrijzinnigen. Ieder had zijn eigen school, eigen krant, eigen omroep, en men kocht zijn brood bij de ‘eigen bakker’. Dit kon beknellend zijn, maar het werkte wel. De zuilen bestreden elkaar maar respecteerden elkaar ook. Je had je eigen plekje, in evenwicht en stabiliteit.

Zelf heb ik er nog een en ander van meegekregen, in een heel acceptabele variant. Wij thuis waren ‘hervormd’, maar een oom en tante waren ‘communist’. Als die op zondagochtend kwamen, gingen wij naar de kerk. Oom en tante hadden de sleutel en zetten vast koffie, zodat die bruin was als wij thuiskwamen. Heerlijk samenspel, met groot begrip over en weer. Zo kon het dus ook.

Tolerantie is tegenwoordig ver te zoeken. Geen zuilen meer, maar een verstikkende deken van woke-mentaliteit en politieke correctheid. Wij homo’s moeten ons thuis voelen bij de gay-pride en de regenboogvlag, en blij zijn met iedere uitbreiding van het LHB-alfabet.

Niet dus!! En daarom dus toch maar onze eigen club..!

Want ook wij voelen ons het beste thuis bij gelijkgezinden. En dat ‘je thuis voelen’ is belangrijk. Het moet vertrouwd voelen bij elkaar, wanneer je elkaar wilt steunen in de opbouw van je leven. Of bij de afbouw ervan, als je al veel ouder bent. Het gaat immers toch vaak om persoonlijke, soms zelfs intieme vragen, waar je mee worstelen kunt. Als wij ons zelf en elkaar sterk willen maken, dan is een vertrouwensbasis onontbeerlijk.

Vertrouwen, daarin zit het woordje ‘trouw’. Trouw is een deugd. Geen ‘deug-woord’, want daar krijg ook ik de kriebels van. Maar een waarde die mensen aan elkaar bindt. De zuilen van vroeger konden bestaan omdat mensen trouw bleven aan elkaar. Het gaf stabiliteit. Ik hoop dat wij, nu ‘De Roze Leeuw’ zo groeit, ook trouw blijven. En niet bij de minste kink in de kabel elkaar bekritiseren en de club meteen alweer verlaten.

Alleen dan gaat lukken wat ons voor ogen staat. En kunnen we als De Roze Leeuw misschien deel uitmaken van een heel ‘Nieuwe Zuil’, die naar verluidt in de steigers staat.

• Ron.